Qoca çayın kenarında gezerken qiymetli bir daş tapmışdı.
Ertesi gün o, bir seyyahla qarşılaşdı. Seyyah çox ac idi. Qocadan yemek üçün bir şey istedi.
Qoca ona yemek vermek üçün çantasını açanda seyyah qiymetli daşı gördü. Mütleq o daşa sahib olmaq isteyirdi. Qocadan o daşı ona vermeyi xahiş etdi. Qoca ona diqqetle baxdi ve heç bir tereddüdsüz daşı götürüb seyyaha verdi. Nehayet, bexti seyyahın üzüne gülmüşdü. Bunları düşüne-düşüne qocadan ayrıldı. Sevincinden qanaqlanıb göylere bele uça bilerdi..
Qocanın bu hereketini unuda bilmeyen seyyah uzun müddet bu haqqda düşündü. Bir neçe gün keçmemişdi ki, yene hemen yere qayıtdı. Ve qocanı taparaq daşı ona qaytardı. Seyyah qocaya: “Mene verdiyin daşın ne qeder qiymetli olduğunu bilirem”, - dedi,
- “ancaq sende bu daşdan daha qiymetli bir şey var..
bu daşı senin gözünde adileşdiren şey...
Onu mene vere bilersenmi?!..”
