Heyatı daha yaxından tanımaq üçün dünya ölkelerini gezmeye çıxan maraqlı bir genc,
bir ölkede ayaq saxlayır. Bu ölkenin görkemli bir alimi olduğu qulaqlarına toxunur.
Eşider eşitmez hemen alimi ziyaret etmekde, israrlı olur.
Seyyah etrafdakılardan sorağlıyaraq alimin yaşadığı eve gelir.
Sidr ağacından köhne bir qapısı var idi evin.
Qapını astaca tıkkıldadar. Alim qapını güler üzle açıb, seyyahı eve devet eder. Bir müddet qulluqdan sonra seyyah marağla eve göz gezdirer. Divarların kitablarla dolu olduğunu görür. Çox teeccüblenir. Ne qeder düşünsede bir mena vere bilmir. Alimin evine diqqetle göz gezdirir :
Yerde bir kilim, divar dibinde bir yataq, ortada ise bir masa ve kürsüden başqa heç bir şey yoxdur. Maraqla soruşar:
"..Sizin bunlardan başqa heç bir eşyanız yoxmu ?.."
Alim, eliyle olanları göstererek cavab verir :
"..Var işte.."
Cavan seyyah :
"..Ne bilim, kreslolarınız, divanlarınız, bufetleriniz... Bes onlar harda?.."
Alim bu suala, sualla cavab verer :
"..Bax övladım, seninde çox şeyin yox.
Yalnız, küreyinde daşıdığın kiçik bir çantan var. Yaxşı, senin eşyaların harda bes ?.."
Genc, gözlemediyi sualı bele cavablandırır :
"..Ama görürsünüz, men yolçuyam. Bunlar mene kifayet eder."
Alim tebessüm ederek elini gencin saçlarına mesh edib, axar suyu durdurarcasına seslenir :
"..İşte, mende yolçuyam.. Axiret yolçusu.."
