Bu dünya beledir?!
Deyirler zümetde öz fitretinden
Kimi daş-qaş gördü, kimi daş gördü.
O sirli diyarın bol nemetinden
Kimi götürmedi, kimi götürdü.
Götüren düşündü, aldandım ebes,
Menden çox götürdü filan, filankes.
-Niye götürmedim bir ovuc da men,
Deye fikirleşdi, heç götürmeyen.
Dünyanın evveli, sonu müemma.
Cövheri müemma, donu müemaa.
Dünyanı anlayan qemini çekdi,
Anlaya bilmeyen demini çekdi.
Sonda ömür yolu keçdi sitemden,
Biri qemden bezdi, o biri demden.
Ele ki, ömürler yetişdi sona,
Teessüf oduna gözer bereldi.
Biri: “Hayıf”- dedi qanmadığına,
Biri qanmağından cezane geldi.
Qanan gileylendi öz qanmağından.
Qanmayan söyledi: “Qanaydım men de”.
Zülmet diyarının daş-qaş dağından
Götüren de peşman, götürmeyen de.
Bu dünya beledir yaranışından,
Qaçan da peşmandır, qovan da peşman.
Sevenler sevgiden ne qazandılar?
Sevib alışdılar, yanıb qandılar.
Seven ömrü boyu ancaq inledi,
Bu odun içinden keçenler dedi:
Kaş ezelden sevib sevilmeyeydim,
Onun dadını da heç bilmeyeydim.
Sevginin qeminden, işgencesinden,
Zinhar olmayanı görmemişem men.
Mecnundan başlayıb Kereme qeder
Sevenler sevgiden nale çekdiler.
Dastanlar bağlandı bu müşgül oda,
Bunu göre-göre çoxlarını da
Sevgi hesretile men yanan gördüm.
Seve bilenlere qısqanan gördüm.
Sevgi axtardılar,
Sevda gezdiler
Tapdılar,
Ertesi gün ondan bezdiler.
Gördüler üreye işlemiş bu od.
Yananda bildiler ne imiş bu od.
Bu düzse söylesin sevgiden bezen,
Seven bexteverdir, yoxsa sevmeyen?
Elhezer etse de söyesin gerek
Sevmekmi yaxşıdır, yoxsa sevmemek?
Ona da el çalır, buna da insan.
Biz evi görmürük qapı döyende.
Zülmet diyarının boş daş-qaşından
Götüren de peşman, götürmeyen de.
Bu dünya beledir yaranışından
Gözel de peşmandır, çirkin de peşman.
