Öz ailesini yığıb bu il yay istirahetini hansı ölkede keçirmek istediklerini aydınlaşdırırdı. Bir-birinden gözel o qeder şeher ve ölke var idi ki, onların arasında çaşıb qalmışdılar. Her deqqiqe başı böyük oğlu:
- Ata belke İtaliyaya ve ya İngiltereye gedek – atasından ses çıxmayanda ise zarafatla – yaxşı onda Alyaskaya gedek – deyir ve hamı birlikde onun bu sözüne qehqehe ile gülürdüler.
Arzularında olan her ne varsa hamısını yerine yetirmeyi bacarırdı. Çünkü her şey öz elinde idi. Otağını sarmış sükut ise gözel şeyler fikirleşmekde ona kömek edirdi.
Ele söz-söhbetlerden sonra Elman sevincek şekilde dillendi:
- Demeli bele! Tapmışam! Biz bu yayı öz ölkemizde, Azerbaycanda keçireceyik – bu sözden sonra hamı onun üzüne teeccüblü şekilde baxdı. Elman bu teeccüblü baxışlardan özünü itirmeyerek sözüne davam etdi – başa düşmedim bunda teeccüblü ne var ki?! Öz ölkemizin başqa ölkelerden neyi eksikdir?! Biz beleyik de özümüze qiymet vermirik, ancaq özgelerine ele hörmet, ele deyer qoyuruq ki… Bax oğlum biz neçe defe xarici ölkelerde olmuşuq? – Elman böyük oğlundan soruşdu. Oğlu qaşlarını çartaraq fikirleşmeye başladı;
- Ata demeli 2 defe İngilterede, 1 defe Fransada ve 4 defe İtaliyada olmuşuq – böyük hüner etmiş kimi oğlan atsının gözlerinin içine dik baxdı.
- Bes Azarbaycanı nece, heç gezmişikmi? – Elman hamıya sual verdi, ancaq heç kesden ses çıxmadı.
Hamı onun doğru dediyini başa düşüdü ve onunla razılaşdılar. Bir neçe gün sefere hazırlıq işleri getdi. (evleri o qeder böyük tesevür edirdi ki, 5 nefer aileni bu evin içinde qarışqa kimi görmek olardı). Hamı celd özüne lazım olan eşyaları götürür ve otaqdan çıxanda yene böyük nezerlerle otağa baxır ve neyin yadan çıxıb, çıxmadığına bir de nezerden keçirirdiler. Çox hazırlıq işleri gedib qurtardıqdan sonra hamı maşına minib istirahet zonasına yollandılar.
Yol boyu Elman özünü quş kimi azad hiss edir ve yaşadığı bu dünyanın ona verdiyi azadlıqdan zövq alırdı. Uşaqlar ise maşının içinde müxtelif oyunlar oynayır ve

[1] 2 3 >>