14 yaşında ilk aşiq olmuşdu. Bir neçe ay sonra ayrılmaq mecburiyyetinde qalmışdıq. Men memleketime geri döndüm, o ise orada qalmışdı. Bir neçe ay sonra ona bir mektub yazmışdım ve qarşılığını almışdım. Tebii ki eşq bitmişdi amma mektublaşmaq gözel idi.
Aradan bir il keçmiş idi. Axtarmışdı meni ve bir elaqe yaşamaq üçün çox israr etdi. Qeyri-mümkün olduğunu söyledim. Evlilikden behs edirdi. Halbuki ikimizde lisey şagirdiydik. O, axtarmaqdan bezmiş ve bes etmişdi. her şeyi üreyine basdırmışdı.
8 il sonra yene axtardı. Bu defe her şey deyişmişdi. İkimizin de mektebi bitmiş, heyata atılmışdıq. Men genc bir qız, o ise yaraşıqlı bir cavan olmuşdu. Görüşmeye qerar vermişdik. O meni hele unuda bilmemiş içinde hele ümid daşıyarken men onu çoxdan unutmuş, bir çox elaqe yaşamışdım. Nehayet bura gelmişdi. Üreyim yerinden atılacaq zenn etmiş, sehere qeder yata bilmemişdim. Uzun uzun sarıldıq ve danışdıq. Men öz istediyimi unutmuş, onunla keçirdiyim zamanın dadını çıxarıram. Ellerimizi möhkem-möhkem birleşdirmişdik. Ona sarılarken getmemesi üçün yalvarırdım. O gözel sözü söylemişdi :"SENİ SEVİREM"...
Ve getdi. Üreyimi de götürüb aparmışdı. Davamlı telefonla görüşürdük. Men artıq onu sevirem. Gözüm kimseni görmürdü. Bir fürsetini tapıb yanına getdim. Aramızda 7 saatlıq mesafe vardı. Aileme yalan söyleyib, cesaretimi yığıb, böyük bir riske girib getdim. Meni çox gözel qarşıladı. 20 ildir yaşadığım en gözel 3 günü yaşadım. Men memleketime dönerken döyüş etdik. Qürur ve inad etdi, meni artıq axtarmır.
Men bele böyük bir sevgi besleyerken birden deyişdi sanki Men ilk defe sevmişdim. Meni 8 il boyunca unutmayan ve hemişe bir ümidle yaşayan insan nece olur ki axtarmaz? Mensiz nece ede biler?
İndi mende imtina etdim. Amma heyat sürprizlerle dolu. Belke bir gün yene qarşılaşarıq. Men boşanmış bir qadın ,o da boşanmış bir kişi olacaq ve biz yene birlikde ola bilme ehtimalını tutacağıq. Her zaman birleşme nöqteleri axtarıram. Xeyallar quruyuram ve yene qarşılaşacağımızı bilirem...
