Şefqet bacısı gelen kimi taleh sevincinden bilmedi ne etsin.Amma bu sevinc çox çekmedi,şefqet bacısı;
Taleh men bunu ede bilmerem ne desen özüm ederem,harasa lazımsa gedim ama üzrlü bil men ede bilmerem.
Taleh her yerden eli üzüldüyünü görüb:
Yaxşı sene bir adres deyeceyem get ora,indi mene bir qelem vereq getir. Tez xaiş edirem.
Qız: yaxşı deyib otaqdan çıxdı.
***
Yas bitmiş tenha otaqda çaresiz qonşuların bişirdiyi yemeyi bele yemeyen leyla gün günden zeifleyirdi.Yene acılı gecelerin birinde qusma ve agrı sanki yatdığı yuxudan ayıltdı onu.beyninde; "Sen yaşamalısan,alınacağ intiqamın var...yox yox iki intiqamın hem namus hem ananın qanı.sen yaşamalısan... Sen mübarize aparmalısan.
Bu düşüncelerle anasının dolabdakı paltarlarına doğru getdi,onları çıxarıb qoclayıb ağlamağa başladı. Ve sesli bir şekilde:
"İnan ana men...men bele olmasını istemedim...men..men..bilirem ana iffetimi qoruya bilmedim.. Men sadece inandım,ve inandım başıma bu geldi.
O,ele danışırsı ki sanki mezlım anası onun qarşısında oturmuşdu.Bu sözlerlerle yucuya geden leyla qapının döyültüsüne ayıldı. Ayağa qalxaraq deli adamlar kimi qapını axtardı..birden beynini taraslayıb qapıya yadınlaşdı. Qapını açanda şefqet bacısının tanış olmayan siferi ona direndi.
Qız leylanı görüb sayılı saatları qalan xesteleri datırlası.özünü ele alıb:
-Leyla canım sizsiz?
Leyla:beli menem beli buyrun.
Men size bir mektub getirmişem.
Leyla:
-ne mektub?
Qız:taleh beyden deyib
Mektubu ona uzatdı.
Leyla biran donub qaldı birden mektubu gören kimi ağlı özünü idare etmeyen xesteler kimi mektubu qapıb qapını örtdü.Teztez nefes alaraq küreyini qapıya söykedi.
Şefqet bacısı ne oldugunu anlamadan qapıya baca-baxa geri dönmeden bir neçe addım atıb derhal ordan uzaqlaşdı.
***
Leyla göz yaşları içinde eserek mektubu açdı.mektubda bunlar yasılmışdı.
Men bir heç bir yox ve dünyanın en aşagı mexluqu kimi hiss ederken ele bu an bu halda yazıram.men müqessirem ve bağışlanmayacağ günahların sahibiyem, men çox

[1] 2 >>