Mezheblerarası yaxınlaşma – bir sünninin öz mezhebini güzeşte gedib şielik içerisinde erimesi ve ya eksine, bir şienin öz mezhebini qurban vermekle sünni donuna bürünmesi deyildir. Bu, tereflerden birinin isteyine uyğun olaraq diger terefi hedefe alan proses kimi de başa düşülmemelidir. Çünki heyatın "“teker”"i isteye, arzuya göre diyirlenmir!

Melumdur ki, uzun esrlerin mehsulu sayılan mezhebler nesilden-nesle, atadan-oğula, babadan-neveye miras olaraq ötürülmüşdür. Kiçikler mezhebler üzre boya-başa çatmış, böyükler de onunla qarımışlar. Ele ise insanlar bir meqalenin, xütbenin, araşdırma ve konfransın tesiri altnda öz mezheblerinden el çekmezler.

Biz mezheblerarası yaxınlaşma ve dialoq dedikde "“gerginlik"”, “"bedgümanlıq"” [sui-zenn] ve "“tereflerin bir-birine inamsızlığı"” kimi çirklendirici faktorlardan mövcud abı-havanı temizlemeyi nezerde tuturuq. Bunlar ele faktorlardır ki, mütemadilik kesb edib gergin veziyyet alarlarsa, edavet ve nifrete aparıb çıxararlar. Peyğemberin [Ona Allahın xeyir-duası ve salamı olsun!] tebiri ile desek, bu faktorlar “"...qırxıcı alet kimidir: saçı deyil, dini "“qırxarlar"””. [1]

Güman etmirem ki, hansısa bir sünni ve ya şie müselman, ülgücün saçı qırxdığı kimi, öz dinini “"qırxmaq"”dan xoşlansrn. Eksine, onlarn her biri öz dinini qoruyub yaşatmağı temenna eder.

Eger biz mövcud abı-havanın "“temizlenmesi"”ne öz töhfemizi vermek isteyirikse, qezeb oyadan, herc-merclik çıxaran ve çekişme yaradan söhbetleri, işleri bir kenara qoymalryıq. Beli, bele söhbetleri, işleri kenara qoymaq lazrmdır. Eslinde, biz bizleri bir-birimizden ayıranı deyil, bir-birimize yaxınlaşdıranı araşdırmalıyıq.

Teessüf ki, bezileri “"yaxınlaşma"” meqsedile keçirilen görüşlerde disputu, sağlam müzakireni unudurlar; bele görüşlerde terefler öz baxışlarını esaslandırmağa, bir-birlerini ise meğlub etmeye çalışırlar. Çalışırlar ki, zefer qazanıb müqabil terefi “"ezsinler”".

Qetiyyetle söyleyirik ki, görüşmelerin meqsedi bu olmamalıdır! Çünki menfur

[1] 2 >>