Sade geyimli yad bir adam mehelle dükanına girir. Bir qeder satıcıya, piştaxtaya baxandan sonra deyir:
- Qardaş, men senden nisye çörek, çay, yumurta istesem, verersenmi?
- Elesi var ki, üç aydan beri pulsuz çörek aparır. Doğrusu, heç onun bu haqqı ödeyeceyine de inanmıram. Amma neyleyim, üç yetime baxır, balalarını ac qoymayacağıqki? Allah Böyükdür, bizim de ruzimizi yetirer. Sene verdiyim çöreyin de heç haqqını istemirem. Götür get, halal xoşun olsun. Yad adamın üz-gözünde tebessüm dolaşır ve deyir:
- Deyesen axtardığını tapıb.
- Senin o defterinde ne qeder borc var?
Satıcı bir qeder teeccüb, bir qeder de esebi halda soruşur:
- Neynirsen axı?
Gelen adam rahatlıqla, bir qeder de güvenverici bir terzde söhbeti davam etdirir:
- Bax, qardaş, çox xahiş edirem, esebileşib eleme. Men o qeder boş-bekar adam deyilem ki, gelib burada senin eseblerini korlayım, vaxtını zay edim. Senin o defterini satın alacağam. Xahiş edirem ki, oradakı bütün borcları ele indice hesablayıb deyesen. Satıcı bir qarşısındakı adama, bir de dolub - daşan deftere baxır. Deyesen, daha müqavimet göstermek istemir. Yanındakı kalkulyatoru götürüb 1-ci sehifenin başından üzü aşağı hesablamağa başlayır. Melum olur ki, mehelle camaatı bu dükana yeni Azerbaycan pulu ile 2 min 345 manat 80 qepik borcludur. Gelen adam penceyinin döş cibinden bir deste pul çıxarıb o mebleği satıcının qarşısına qoyur ve deyir:
- Qardaş, Allah senden razı olsun. Sen bu camaata bu qeder güvenirsense, Allahı düşünüb yetimi ac qoymursansa, demek, yaxşı adamsan. Men her kesin borcunu ödedim. Bu da menim bu camaata Ramazan payım olsun. İndi o defteri mene ver. Men onu aparıb basdıracam ve inanıram ki, Qiyamet gününde o siyahı menim kömeyim olacaq. Adam defteri götürüb mağazadan çıxır.
Dükançı qarşısındakı pulları sayıb daxılın gözüne qoyanda hele de baş verenleri tam anlaya bilmirdi. Ele bil ki, onu don vurmuşdu. Dükanın balaca penceresinden çöle baxdı. Yad adam görünmürdü. İftar saatına az qaldığı üçün her kes evine

[1] 2 >>