Ah! – Qupquru buğda peçenye soran qarı diksindi. – Sensen! Bilirem, yaxşı bilirem, bu gün kimin qiyafesine girmisen!- Kimin?- Yetişmiş yemiş dilimi kimi cehrayısifet bir gencin. Amma senin kölgen yoxdur. Niye? Neden ötrü?- İnsanlar kölgelerden qorxur. Ona göre de onu meşenin kenarında qoyub geldim.- Men baxmıram, amma her şeyi görürem.- O, – oğlan heyranlıqla dedi, – sizin bele bacarığınız da var…- Menim seni qapımın o üzünde saxlamaq bacarığım var!- Sizin öhdenizden gelmek mene su içmek qeder asandır, – oğlan öz-özüne pıçıldadı.- Uduzarsan. And içirem ki, uduzarsan.- Men uduzmağı sevmirem. Ne deyirem ki… Sadece, bu şüşeni qapının önüne qoyuram.O, evin divarlarının o üzünde qarının qelbinin nece döyündüyünü eşidirdi:- Dayan, içinde ne var onun? Men bilmeliyem ki, qapının önüne qoyulan nedir?- Yaxşı, – oğlan dedi.- De, tez ele…- Bu şüşe qabda, – oğlan pıçıldadı, – sizin on sekkiz yaşınızın tamam olduğu birinci gün ve birinci gece var!- N-e-ce?!- Eşitdiyiniz kimi.- Gün ve gece… On sekkiz yaşım olduğu gün ve gece?- Beli, beli.…- Bu şüşe qabda?Oğlan qabı yuxarı qaldırdı. Genc qadının bedeni kimi xoş girintili ve çıxıntılı idi. Şüşe qab berq vurdu, yaşıl-qırmızımtıl alov dilimine benzedi. Pelengin gözlerinin içindeki köz kimi işıldadı. Gah işıq saçdı, gah narahat-narahat alovlandı.- İnanmıram, – qarı qışqırdı.- Onu bura qoyub gedeceyem. Mensiz şüşedeki cövherden bir çay qaşığı için. Görersiniz, ne baş verecek.- Bu zeherdir?- Yox.- Ananın canına and iç.- Anam yoxdur.- Bes neye and içe bilersen?- Öz canıma.-Onu içen kimi ayaqlarımı uzadıb gebereceyem. Sene bu lazımdır, he! Sen bunu isteyirsen?- Eksine, bunu içib dirileceksiniz.- Men ki, ölmemişem.Genc gülümsedi:- Doğrudanmı?- Dayan! Qoy öz-özümden soruşum. Ey, sen ölmüsen? Ölmüsen? Ümumiyyetle, sen yaşayırdınmı?- On sekkiz yaşınızın tamam olduğu gün ve gece… Düşünün.- Eh, bu çox-çox evveller olub! – qarı esdi. Tabut qapağı kimi berk-berk bağlanmış pencerenin önünde siçan kimi terpendi.- İçin, için, qorxmayın. Cemi birce

[1] 2 >>