Yolumdan bir qadin keçdi…
Qucağinda körpe qizi.
Hime benddir,
Söz soruşsam
Zülüm- zülüm ağlayacaq.
Bu yaz günü qadin ele titreyir ki..
Sanki qişdi
Qar altinda vücudunu kesir sazaq.
Simasinda bir vicdansiz zerbesinin el izleri,
Hele qorxu terk etmeyib
Aci dolu o gözleri.
Qoynundaki körpesine siğinibdi.
Bu meleyin
O saf, mesum gülüşüyle ovunubdu.
Sol elinin arxasiyla gözlerinden yaşi silir.
Kimsesizlik ona ele güc gelib ki,
Qoynundaki, qoruduğu o körpeni arxa bilir…
Yolumdan bir qadin keçir…
Ağir –ağir…
Sanki daşdi ayaqlari
Adlayib gelib illeri.
Bu dünyanin ağirliğin saxlayibdi
Onun zerif çiyinleri.
Ellerinden tutub çekir o, balaca övladini,
Tek bir ona bağilayibdi arzusunu, muradini.
Heyat ona gülmeyibdi,
Tek qalibdi körpesiyle.
Min bir zülüm, eziyyetle
Öz ovcunda böyüdübdü o,
Qaniyla, nefesiyle.
Belke yoxdu siğinacaq bir otagi, açilacaq bir qapisi?
Belke yoxdu sahib çixan bir qardaşi, bir atasi?
Ya da qucub oxşayacaq bir anasi, bir bacisi?
Hem anadir, hem atadir, bu tifildir onun vari.
Bir allahdir umman yeri…
Siğinacaq bir qapisi,
Umacaği güman yeri…
Yolumdan bir qadin keçir…
Yolumdan min qadin keçir, her baxişda ayri qüsse.
Bir anadir,
Ana borcun vermez kimse.
Anam, bacim,
Qoy heç zaman sindirmasin heyat seni.
Xoş sabaha aparacaq yaşamağa inad seni.
Yox, kimsesiz deyilsen sen!
Sene arxa, sene dayaq
Uca Rebbim var deyirem.
Her bir ana qarşisinda diz çökürem,
Baş eyirem..
