Men küsüb gedirem...
Qoy hamı qalsın,
Men küsüb gedirem bu yer üzünden.
Oğulam-qoy derdim anama qalsın,
Atayam-qoy balam küssün özünden.
Dünya ucuz saydı, ya baha bildi?!
Ne satan tapıldı,ne alan meni.
Ne Allah dünyaya bağlaya bildi,
Ne atam, ne anam, ne balam meni.
İlahi, senden de sındı üreyim,
meni küsdürenin yekesi sensen.
Dünyanın en uzaq... ele gelmeyen,
boğazdan keçmeyen tikesi sensen.
Men senin yanına uça bilerdim.
uçmuram, belece küsüb gedirem.
Men senin sirrini aça bilerdim,
açmıram, belece susub gedirem,
Yandırıb gedirem bu varağı da,
bu şerin külünü kim oxuyacaq?
Söndürüb gedirem bu çırağı da,-
meni qaranlıqda itirme anacaq.
İlahi, küssem de, seninem yene,
gözün axıracan üstümde olsun.
Bu sonsuz dünyanın son nöqtesine
gedib çıxanacan üstümde olsun....
Orda, bu dünyanın lap qırağında,
Bir neheng boşluğun lap qabağında
oturub dincimi alaram bir az.
Boşluğa sallaram ayaqlarımı,
Uşaqtek yellerem ayaqlarımı,
uşaqtek sevincek olaram bir az.
Bir ölüm işığı gezer üstümde,
boşluqdan ses geler:
“Yubanma, tez gel!...
Sene, çoxdandı ki, bu yer üzünde
her şey maraqsızdı, ölümden özge...”
İlahi, gelirem, eşit sesimi,
kimseye ümid yox, sen ovut meni.
Bu neheng boşluğa atdım özümü,
Sene arxayınam, özün tut meni!
