Her teneffüsde seni gizlice izleyen menem,
bil,
Sene hesr etdiyim yazını cır, ya götür qelem,
sil.
En gic adam men, xoş xatire üreyi gemirir,
Seni özgesiyle görende sanki beyine soxurlar
demiri.
Boş sarayda eks sedayla qelbimin
bağırmaları,
Keçmişleri at kenara, gel gedek, çağırma
onları.
Bağışla sevgime göre meni, ya da sakitce
qarğışla,
Senin qeribe gözlerin gözlerimi sakit
axtararmış da.
Menim en zeif terefim utanmağımdı,
Efelem, gözlerinin içinde qar bağlayıb batan
ağlımdı.
Bu esl heyat deyil, uydurduğum nağılımdı, bu
qeder,
Ve de xeyal qurmağ üzre mütexessisdi fağır
bu gede.
Digerleri gözelliye vurular, men yerişini
sevirem,
Kimler ağladar hezz alar, men gülüşünü
sevirem.
Ruhumun son qaça bileceyi yer nedense
sensen,
Olmaz, deli deme, Mecnun yerine mense
sersem.
Qovuşmaq mümkün deyil Ferat ve Decle
kimi,
Yene de üreyin qanaması tutdu, çağır hekimi.
Sen şerq şahzadesi, bes men yanında axı
kimem ki,
Sen üreyimi yerinden çıxarsan men
dinmerem ki.
“Sevgi paxıl, ya da ki nağıldı” axı deyib
özgeler,
Göz deler baxışların, mence bu qeder kelme,
söz heder.
Gelecem yanına, bu hisslerle qelbimde
boğulanda,
Her ne olmasa da, çoxdu sevgi bu oğlanda.
Yadımda qalan son baxışlarını tökdüm ağ
kağıza,
İlk defe seni gördüyüm zamana, qaytar meni
payıza.
