"Menden müsahibe almaq
isteyirsen?”– deye soruşdu
Heyat.”Vaxtın varmı?” deye
soruşdum.Gülümsedi.”Menim vaxtım Sonsuzluq”
– dedi Heyat."Ne suallar var üreyinde?”"İnsanlara
en çox ne vaxt hirslenirsen?”deye
soruşdum.Heyat cavab verdi:"İnsanlar uşaqlıqdan
sıxılıb böyümek üçün telesirler, sonra yene
uşaqolmanın hesretini duyurlar. Pul qazanmaq
üçün sağlamlıqlarını itirirler,sonra sağlamlıqlarını
qazanmaq üçün pullarını itirirler. Geleceyi
düşünmekden bu günü unudurlar. Sonra da ne
bugünü, ne de geleceyi yaşaya bilirler.Tecrübe
yaxşı bir müellimdir deyirler,amma tecrübenin
talonun ödemek istemirler. Heyatlarını qazanmaq
üçüntehsil alırlar, amma heyat ustası olmağı
bilmirler. Bu sebeble de, heç ölmeyecekmiş kimi
yaşayırlar ve heç yaşamamış kimi ölürler.”Heyat
elimi tutdu. Bir müddet sessizqaldıq. Derin bir
nefes aldım."İnsanların neleri öyrenmelerini
isteyirsen?” deye soruşdum.Heyat cavab
verdi:"Heç kimi seni sevmeye mecbur
edebilmeyeceyini, ede bileceyin tek şeyinseni
sevmelerine icaze vermelerini isteyerdim.
Bağışlamanın bağışlayaraq öyrenile bileceyini
öyrenmelerini isteyerdim. Başqalarıyla
özlerinimüqayise etmemeyi
öyrenmeleriniisteyerdim. İki insanın eyni şeye
baxıbferqli şeyleri göre bileceyiniöyrenmelerini
isteyerdim. Zengin insanın en çox şeye sahib olan
deyil, enaz şeye ehtiyac duyan insan olduğunu
öyrenmelerini isteyerdim. Bir mehriban üreyi
derinden yaralamanın bir anda olduğunu, amma
sağaltmağın çox uzun sürdüyünü öyrenmelerini
isteyerdim.Seni seven insanların duyğularını
neceifade ede bileceklerini bilmedikleri üçün seni
sevmediklerini sanmaq yerineonların sevgisini hiss
etmeyi öyrenmelerini isteyerdim…”Heyat derin bir
nefes verdi. Heyatın nefesi sözlere
çevrildi:"Söylediklerimi üreyine qeyd et” –
dedi.Söylediyi cümleni üreyime qeyd
etdim."Başqalarını bağışlamaq kafi deyil,özünü de
bağışlamağı öyren”Bu sözlerden sonra özümü çox
rahat hiss etdim."Son bir sual daha, Heyat” –
dedim."Menden ne isteyirsen, Heyat?”Bütün

[1] 2 >>