heyatım boyu heç sevmediyim şeyler oldu..heç cüre seve bilmediyim şeyler..meselen,ağlamamaq üçün özümü mecbur edende boğazımda yaranan o zehrimara qalmış ağrını heç cüre seve bilmedim..bir musiqi mene deli kimi darıxdığım birini xatırladanda ağlamamaq üçün gözlerimi yummağımı ve ya yuxarılara baxıb fikrimi dağıtmağa çalışmağımı seve bilmedim..sevmedim men kefim olmayanda yağış yağmasını..bu daha çox xatırladırdı çünki yalnızlığımı....uzun müddet uzaq durmağı birteher bacardığım insanların tam özüme gelerken yazdığı "salam" mesajına nifret etdim hemişe..tam unutmağa başlamışken,gözel ehval ruhiyye ile harasa gedende her hansısa bir küçede meni geceler boyunca ağladan insanların pis zarafat kimi qarşıma çıxmalarını qebul ede bilmedim...menimseye bilmedim,normal qebul ede bilmedim çox zehmet,emek verdiyim bir işin heç gözlemediyim bir finalla bitmesini..istemedim,hemişe qaçdım bu sonlardan..hemişe de meni tapdı..keçmiş mesellere,keçmişden qalan sözlere inanmazdım men..deyesen haqlıdırlar..neden çox qaçsan özü gelib seni tapır..qaydaları pozaq belke? sevmeye başlayaq sevmediklerimizi..qaçmağa başlayaq deli kimi istediyimiz şeylerden?
