Bir gün padşah elan verir:
- "Mene yalan söyleye bilen adama bir küp
dolusu qızıl verecem!"
Yalançılar derhal saraya qaçmaqa başlayırlar ki,
yalan danışsınlar;
Yalançı : - "Bir quş, aslanı qapıb yuvasına
apardı".
Padşah: - "Burda yalan yoxdur Quş qartaldır,
aslan da quzu qeder kiçik bir bala. Qapib aparar
tebii!..''
Yalancı : - "Qonşu ölkede bir eşşeyi kral
etdiler!.."
Padşah: - "Ölkenin kralı, pencereden baxdıqı
yerde tacını salmış. Tac da pencerenin altındakı
eşşeyin başına keçmiş. Tac kimin başındadırsa,
kral odur tebii!.."
Yalançı: - "Padşahım, men semaya bir ox atdım.
Altı ay sonra geri döndü!"
Padşah: - "Senin oxun bir ağacın üstüne
düşmüşdür. Ağac, payızda yarpaqlarını tökünce,
ilişecek yer tapa bilmeyib yere enmişdir".'
Belece padşah, her yalana gerçek bir behane
tapır ve kimse padşaha "bu yalandır" dedirde
bilmir.
Amma bir gün çoban gelir;
- "Padşahım, sen menim atamdan borc olaraq
bir küp dolusu qızıl götürmüşdün. İndi qızılı
götürmeye geldim. Yalandır desen mükafatımı
ver. Yalan deyil desen borcunu öde!
