Hezret Peyğember (s) camaata oxuduğu son xütbesinde ve etdiyi son moizede tövbe ve bendenin günah ve itaetsizlikden Allaha teref qayıtması barede danışaraq bele buyurur: «Kim ölümünden bir il qabaq tövbe etse, Allah onun tövbesini qebul eder». Daha sonra buyurdu: «Bir il çoxdur, bir ilden az müddetde de mümkündür. Ölümünden bir ay evvel de tövbe etse, Allah onun tövbesini qebul eder». Sonra buyurdu: «Bir ay da çoxdur, bir aydan az da mümkündür.
Eger kimse ölümünden bir gün qabaq da tövbe etse, Allah onun tövbesini qebul eder». Sonra yene buyurdu: «Bir gün de çoxdur, bir günden az da ola biler. Kim ölümünden bir saat evvel tövbe etse, Allah onun tövbesini qebul eder». Bir daha buyurdu: «Bir saat da çoxdur, bir saatdan az da olar». Hemin vaxt buyurdu: «Eger kimse ölümünden bir an qabaq tövbe etmeye nail olsa, Allah onun tövbesini qebul eder».
Tövbe bendenin heqiqi şekilde Allaha teref qayıtmasıdır. Ola bilmez ki, bir bende eyri getdiyi yolu heqiqeten buraxıb doğru ve düz yola qayıtsın, naçarlıqdan ve mecburiyyetle deyil, üreyinin derinliyinden ve tam semimiyyetle Allaha teref gelsin, amma Allah onu qebul etmesin.
Tövbenin esası, sütunu pis emelden peşmançılıqdan ve günahın terk edilmesi barede qerarın qebul edilmesinden ibaretdir. Sadece günahdan peşmançılıq ve günahın terk edilmesinin özü de iki növdür. Peşmançılıq ve qerarların bir növü yalançı peşmançılıq ve qerardır ki, xeta etmiş her bir şexs ceza ve qanunun çubuğu ile qarşılaşanda peşman olur. O, hemin vaxt arzulayır ki, kaş hemin çirkin işi etmeyeydi ve indi de cezanın acısını dadmayaydı.
Cezanı öz gözleri qarşısında gören şexs hemin vaxt günah etmek qerarına gele bilmez. Eger günah eden zaman günahkar şexsin gözleri cezaya sataşsaydı ve onu hazır görseydi, heç evvelden günaha mürtekib olmazdı. Cezanın gözün qabağında olması ve bundan sonra günahın terk edilmesi mecburiyyete ve ixtiyardan xaric işe benzeyir. Günahın terk edilmesi o vaxt tövbe sayılır ki, insan günahın özünü nağd görsün, cezanı ise nisye

[1] 2 3 ... 6 >>