Katâde bin Nûmân -radıyallâhu anh-’ın nakline göre Hazret-i Musa -aleyhisselâm- şöyle dedi:
“–Yâ Rabbi! Ben levhalarda insanlar arasından çıkarılmış, iyiliği emreden, kötülükleri yasaklayan en hayırlı bir ümmetten bahsedildiğini görüyorum. Allâh’ım! Onları benim ümmetim kıl!”
Allah Teâlâ;
“–Onlar, Ahmed’in ümmetidir.” buyurdu.
Musa -aleyhisselâm-;
“–Rabbim! Levhalarda dünyaya gelişte son, cennete girişte ilk olan bir ümmetten bahsedildiğini görüyorum. Onları benim ümmetim kıl!” dedi.
Allah Teâlâ;
“–Onlar, Ahmed’in ümmetidir.” buyurdu.
Hazret-i Musa;
“–Rabbim! Orada hem önceki kitaplara hem de son kitaba îmân eden, her türlü sapıklıkla, tek gözlü ve yalancı deccal ile savaşan bir ümmet zikrediliyor. Onları benim ümmetim kıl!” dedi.
Allah Teâlâ;
“Onlar, Ahmed’in ümmetidir.” buyurdu…
Musa -aleyhisselâm-;
“–Rabbim! Orada öyle bir ümmet zikredilmektedir ki, onlardan biri bir iyilik yapmaya niyet etse de onu yapamasa ona bir hasene yazılmakta, yaptığı takdirde ise 10’dan 700 katına kadar sevap verilmektedir. Onları benim ümmetim kıl!” dedi.
Allah Teâlâ;
“Onlar, Ahmed’in ümmetidir.” buyurdu…
Bunun üzerine Hazret-i Musa -aleyhisselâm-, elindeki levhaları bir kenara bırakıp;
“–Allâh’ım! Beni de Ahmed’in ümmetinden eyle!” diye yalvardı. (Taberî, IX, 87-88; İbn-i Kesîr, Tefsîr, II, 259, A‘râf, 154’ün tefsirinden)
