isti ve ince
olur.
Ancaq men, 13 yaşlı uşaq
bundan şübhelenmirdim
– meni sanki od
yandırırdı.
Men düşündüm ki, bu
baxış menim üçün, ancaq
menim üçündür ve bu an
mende – yeniyetmede
bir qadın oyandı ve o
hemişelik senin oldu.
– Bu kimdir? – refiqem
menden soruşdu. Men
ona hemen cavab vere
bilmedim. Men özümü
senin adını çekmeye
mecbur ede bilmedim. Bu
an o menim üçün
müqeddes idi, menim
sirrime çevrilmişdi.
– Bizim binada
qalanlardandı – men
birteher mızıldandım.
– Onda niye bele
qızardın? – refiqem uşaq
qeddarlığı ile meni ele
saldı. Ve o meni ele
salaraq sirrime
toxunduğu üçün qan
daha berk menim üzüme
vurdu. Utandığımdan
men kobud cavab verdim
ve qışqırdım:
– Axmaq!
Men onu boğmağa hazır
idim, ancaq o daha da
berkden gülmeye
başlayırdı; axır ki, gücsüz
esebden yaranan göz
yaşlarım yanaqlarımdan
süzüldü.
Men geriye döndüm ve
yuxarı qaçdım.
Bu andan men seni
sevdim. Bilirem, qadınlar
sene bu sözleri tez – tez
deyibler. Ancaq inan
mene, heç kim seni bele
qul sadiqliyi ile sevmeyib,
nece ki, men sevirdim ve
hemişe de sene sadiq
qaldım.
Çünki dünyada heç ne bir
uşağın cavabsız, sakit,
heyecanlı sevgisi ile
müqayise oluna bilmez.
Ancaq tenha uşaqlar öz
ehtiraslarını daxillerinde
boğa bilirler, başqaları öz
hisslerini refiqelerine
danışırlar ya da etiraf
ederek açırlar – onlar
sevgi haqqında çox eşidib
ve oxuyublar ve bilirler
ki, o bütün insanların
qaçılmaz cezasıdır. Onlar
sevgi ile oyuncaq kimi
oynayırlar, onunla
oğlanlar ilk siqaretleri ile
fexr etdikleri kimi fexr
edirler. Ancaq men –
menim etibar edı
bileceyim heç kimim yox
id

<< 1 2 [3]