ne
maraqlandırmırdı.
Men bütün varlığımla,
tersliyimle senin
haqqında, senin heyatın
haqqında düşünürdüm.
Men seni, senin
verdişlerini, sene baş
çeken insanları
öyrenirdim ve bu menim
marağımı neinki
söndürmürdü, eksine,
daha da qüvvetlendirirdi,
çünki senin ikiliyin sene
baş çeken qonaqlarının
sayesinde daha çox
nezere çarpırdı.
Genc insanlar – senin
dostların gelirdiler,
hansılarla ki, sen deyib
gülürdün; telebeler
gelirdiler; herden
maşınlarda qadınlar
gelirdiler; bir defe opera
teatrının direktoru,
mehşur dirijor gelmişdi,
hansını ki, men ancaq
elinde dirijor taxtası ile
uzaqdan görmüşdüm;
kommersiya mektebine
yeni qebul olmuş qızlar
gelirdiler…
Ümumiyyetce çox, lap
çox qadınlar gelirdi. Men
bu barede çox
düşünmemişdim, hetta
bir defe seher tezden
derse gedende senin
evinden çıxan qadını
görende bele…
Menim cemisi 13 yaşım
var idi ve men bilmirdim
ki, menim seni
güddüyüm ehtiraslı
marağın adı artıq SEVGİ
idi…
Ancaq, sevgilim, men çox
yaxşı xatırlayıram, ne
vaxt, hansı gün ve saatda
tamamile sen
bağlandığımı.
Gezintiden qayıdaraq
men ve refiqem binanın
girişinde söhbet edirdik.
Bu zaman bir maşın
yaxınlaşdı ve sen heç
onun dayanmağına
imkan vermeden meni
heyran eden celdliyinle
maşından endin.
Özümden aslı olmadan
men binanın qapısına
atıldım ki, onu senin üçün
açım ve biz az qala
toqquşacaqdıq. Sen mene
isti, ince, celbedici bir
baxışla baxdın ve ince
şekilde mene
gülümsedin – he, mehz
mene ince şekilde
gülümsedin ve
dostcasına, astadan “çox
sağ olun, froylayn” dedin.
Vessalam, ezizim; ancaq
ele o deqiqeden, senin
ince baxışını üzerimde
hiss elediyim andan men
senin oldum.
Sonradan men bildim ki,
sen bu ince, celbedici
baxışı senin yanından
keçen bütün qadınlara,
dükanda gördüyün bütün
qadın satıcılara, sene
qapını açan bütün
qadınlara bağışlayırsan –
bildim ki, bu baxış
senden aslı deyil ve
özünde heç bir hissi eks
eletdirmir, ancaq sen
qadınlara baxanda özü
özüne bele

<< 1 [2] 3 >>