noolar?!!”

Oğlan dayandı. Ele başıaşağı qaldı. Qadın yene susdu. Birce sual verdi: “Elşaddı da, helemi?”. Mehlenin ağsaqqallarından biri başı ile tesdiq işaresi edenden sonra çevrilib getdi. Hamı susdu. O heyetlerine girdi. Mehle adamları eve sarı baxırdılar. Az keçmedi içeride işıq yandı. Birden Elşadın anasının sesin geldi berkden. “Hele layla oxuma ona” dedi. Sonra lap berkden hönküren kişi sesi eşidildi.... Sizi bilmirem, men üşendim. Ele bildim havam çatmır. Kişi hirsinden, hikkesinden oğlana layla çalırdı: “Laay, laay, layyy, menim vehabi balam”...

Oğlunun geldiyini bilmişdi, amma bayıra çıxmamışdı. Yana-yana ağlayırdı evinde.

Bir de hele yere çöküb qalan oğlana çevrildi hamı. Amma heç ne demediler. Here öz evine dağılışdı. Amma o uşaq ele orda dizi üste qaldı. Heç kim onu evine devet elemedi. Qaranlıqda sezdiyim birce bu oldu, elini dişleyib hıçqırırdı... Anası qışqırır, atası ise layla deyirdi ona...

Çox ağır gece oldu. Seheri o qeder sebirsizlikle gözlediyim olmamışdı. Deyirdim belke o boyda feryad bizim Elşada çatar, belke de qaçıb evlerine ata-anasına sığınıb ki, onu getmeye qoymasınlar. Amma yox, o geldiyi kimi de getmişdi. Sakit, sessiz ve xebersiz....

Sonra yaxınlarından eşitdim ki, atası deyib ne zaman o paltarı çıxarsan, adam kimi geyinib, o murdar saqqalı qırxsan, bax onda dur gel evimize. O ise hele gelmir. Belke de qorxur. Ailesine, özüne vurula bilecek ziyanlardan, ya da hedelerden qorxur, kim bilir. Amma o qadın artıq ağlaya bilmir, elece susur... O kişi ise oğluna layla deyib ağlayır yene de...

Buna mentalitet zad demirem men. Sadece kişiler ağlayanda men ele bilirem ki, dünyanın sonudur. Göy yere gelir. Bu kişinin layla çalması, dil deyib ağlaması ise mene deqiq nese yaşatdı. Amma o yaşadığımın adı dehşet deyildi. Ondan ağır bir şey idi. İfade elemeye söz ve herf tapsam, o hissin adını mütleq yazacam...

Bu adsız olayların qarşılığında hele de onların qurduğu tebliğat maşını öz işindedir bizim eyaletlerde.

<< 1 2 [3] 4 5 >>