Karyeralarını qurmuş mezunlar
toplaşıb qoca professorlarını
yoluxmağa gedirler. Söhbet işden
düşür, mezunlar çetinliklerden ve
problemlerden şikayet etmeye
başlayırlar.
Professor onları dinleyenden
sonra qehve içmeyi teklif edir ve
metbexe yollanır. Ve bir neçe
deqiqeden sonra içi farfor, şüşe,
xrustal, plastik ve adi fincanlarla
dolu sini ile qayıdır.
Hamı xoşladığı fincandakı
qehvesini götürenden sonra
professor deyir:
— Diqqetle baxın, hamı gözel
fincanları seçdi, adi ve ucuz
fincanlarsa qaldı. Beli, her şeyin
yaxşısını istemek normaldır,
ancaq ele streslerimizin de,
problemlerimizin de sebebi
budur. Başa düşün ki, fincan
qehveni daha dadlı etmir. Sizin
istediyiniz, eslinde, qehvedir,
fincan yox. Amma siz bile-bile en
yaxşı fincanları seçdiniz ve derhal
başqalarının hansı fincanı
seçdiyine baxdınız.
İndi fikirleşin, heyat – qehvedir,
iş, pul, dost, çevren ise -
fincanlardır. Bunlar heyatda
qalmaq üçün vasitelerdir. Hansı
fincanı seçmeyimiz heyatımızın
keyfiyyetini deyişdirmir. Bezen
fikrimizi fincana o qeder
cemleyirik ki, qehvenin dadını
çıxartmağı unuduruq.
Xoşbext insan - en yaxşılara
sahib olan deyil, sahib
olduqlarından en yaxşısını seçe
bilendir.
