Göy üzü damar-damar,
Göyden yere nur damar.
Ha baxdım göy üzüne,
Nuru göre bilmedim.
“Gözlerimin işığı belke azalmış”, — dedim,
Xalq hikmeti heç zaman yanlış olammaz deye
Bir daha baxdım göye.
Gördüm, vızıltılarla uçan bir anaş arı
Qondu gül leçeyine.
Düşündüm: “bu arının meramı ne, qesdi ne?”
Qızıl gül dile geldi
(Ya mene ele geldi):
“Göyden enen o nuru göre bilmekçün sene
Üçüncü göz gerekdir,
Göyden enen nur seli yerde çiçek-çiçekdir,
Gözellikler önünde bu an heyretdeyem men.
Çıxmaq da mümkün deyil, gördüyüm gözelliyin
Sirli cazibesinden.
Gözelliye heyretim başqa göz verdi mene,
Görmediyim nuru da o göz gösterdi mene,
Anladım, üçüncü göz menim könül gözümdür.
O göz ile baxanda gece de gündüzümdür,
O göz ile baxanda men yalnız üzü deyil,
Hem de özü görürem.
Bire baxıb o birin arxasında gizlenen
Onu, yüzü görürem.
O göz ile baxanda daşda da, torpaqda da,
Otda da, yarpaqda da,
Düzende de, dağda da,
Qarada da, ağda da
Men özeyi görürem.
Bu güne baxmaq ile geleceyi görürem.
O göz ile baxanda, bir gizli sirr görürem.
Hele misralanmamış neğme, şeir görürem.
Bir neğmedir, şeirdir bu dünya başdan-başa
Könül gözüyle baxsan.
Könül gözün yoxdusa, bu hikmetden uzaqsan.
