veren ise ele şehid anasının özü oldu:
- O ne sözdü, a bala?! Yaydı, istidi, herenin de bir geyimi var, niye üzr isteyirsen? Balamı istiyib gelmisen, xoş gelmisen. Otur, qızım, otur. Ay qız, ordan bir şey getirin, qız ayağının üstüne örtsün. Otur, qızım, ayağını da uzat, narahat olma.
Meni ağlamaq tutdu. Bu canıyananlığı 22 yaşında oğul itirib, meyitini geri ala bilmeyen ana eleyirdi. Kend qadını, ali tehsil, yüksek cemiyyet görmeyen qadın. Gel, bundan sonra bu xalqın xisletinden baş aç, başa düş…
Ne jurnalist olduğumu dedim, ne yazmaq fikrimi bildirdim. Qonşu kimi, el adamı kimi danışdıq Mübarizin anası ile. Herden oğlunun artıq heyatda olmadığını unudub, onun baresinde güle-güle, cuşa gelib, elini dizime çırpa-çırpa danışırdı. Arabir oğlunun artıq öldüyünü xatırlayıb, qeherden boğulurdu, gözünün yaşını saxlaya bilmeyib ağlayır, sonra gözünün nemini yaylığının ucu ile qurulayıb, tezeden danışırdı.
Her şeyi danışdı mene Şamama xala.
Sonra bibisi danışdı, sonra atası, sonra qardaşı,
Mübarizin doğulan gününden şehid olana kimi keçdiyi bütün ömür yolunu. Elbette, ana, ata, bibi, qardaş kimi bildikleri qederini. Bir de ki, lap onu tanıyan bütün adamlar danışsın,
22 illik ömre ne sığdırmaq olardı axı?
Bilesuvar rayonunun Eliabad kendinde, 1988-ci ilin fevral ayının 7-de dünyaya gelib Mübariz. Ömrünün son illerini yaşayan Sovet İttifaqının kendinde, sovet kolxozunda aqronom işleyen Ağakerim kişinin sade ve kasıb ailesinde. Ve hem de seyid ailesinde.
Üç qardaş olublar – Behruz, Reşad, Mübariz. Mübariz kiçiyi olub ailenin. Sarışın, qız kimi utancaq oğlan uşağı. Anası Şamama arvad çöl işine, tarlaya, saheye işlemeye gedende böyük qardaşlarının yanında, heyetdeki qum topasının üstünde qoyub gedib Mübarizi. Her gün de işden qayıdanda balaca oğlunun ele oradaca oynadığını görüb. Böyükler qonum-qonşunun heyetine, qonşu uşaqları ile oynamağa qaçanda bele, Mübarizin qum topasının üstünden terpenmeyib.
Geleceyin Milli Qehremanı bütün oğlan uşaqları kimi, boş

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>