Qedim zamanlarda bütün duyğuların yaşadığı bir ada var imiş:
Xoşbextlik, Keder, Zenginlik, ve Mehebbet de daxil olmaqla bütün hamısı:
Bir gün Adanın batmaqda olduğunu duyqulara xeber vermişler ve duyqularda adadan köçmek üçün gemilerini hazirlamışlar.Deyilenlere göre Mehebbet, adada en axırıncı qalan duyğu olub.Çünkü mümkün olan en axırıncı ana qeder gözlemek isteyib.
Adanın batmağına az bir zaman qaldığı vaxt Mehebbet kömek istemeyi qerara alır.
Onların içerisinde en böyük gemide Zenginlik olub!
Mehebbet: Zenginlik, meni de yanında apara bilersen?
Zenginlik, Yox seni yanımda apara bilmerem.
Çünkü gemimde çoxlu qızıl, gümüş var! Sene yer yoxdu.
Hemin vaxt Umidin çox gözel bir gemisi varmış.
Mehebbet: Ümid, Bes sen nece? Meni özünle apara bilersen?
Ümid: Men sene heç cür kömek ede bilmerem çünkü men getmirem!
Men axırda ölmek isteyirem ve bu adada qalıram!
Keder: O an mehebbete en yaxın olan duyğu olmuş.
Mehebbet: Keder sende mene kömek etmeyeceksen?
Sen de meni öz yanına gelmeye qoymayacaqsan?Menide aparmayacaqsan?
Meni göz göre-göre bu adada yalnız buraxıb ölmeyimi isteyeceksen?
Keder Of, Mehebbet: O qeder kederlenmişemki o qeder derdlenmişem ki, senin elinden, yalnız qalmaq isteyirem.
Bu an Mehebbetin yanından Sevinc tez- tez qaçaraq keçmiş.
Ancaq ne qeder Sevincli olubmuş ki heç Mehebbetin onu çağırdığını
ondan kömek istediyini eşitmemiş.
Birden kimse Mehebbeti seslemiş: Gel Mehebbet! Seni yanıma alacağam...
Bu Mehebbetden çox-çox yaşda böyük olan birisi imiş.
Mehebbet bu vaxt özünü o qeder şanslı, o qeder sevincli hiss edibmişki heç onu sesleyenin onu xilas edenin, onu yanında
aparanın kim olduğunu soruşmağı yadından çıxatmiş!
Köhne adadan qurtlub yeni bir adaya çatanda Mehebbet adada duşmuş ancaq onu getiren ise öz gemisi ile yoluna davam etmiş.
Mehebbet Bilikden onu getirenin, onun xilaskarının kim olduğunu soruşmuş.
Bilik ona O Zaman idi deyerek cavab vermiş.
Mehebbet: Bilik, Zaman mene niye kömek elesin ki?
Bilik gülerek

[1] 2 >>