Hikmet ehli zatlar buyurur:
Cennete geden yola girmek ve Cennete getmek, dünya sevgisini qelbinden çıxaran ehli-sünne alimlerine ve silsileyi-aliyyenin böyüklerine tabe olmaq ancaq onları sevmekle mümkündür. Yoxsa, insan bunu öz-özüne ede bilmez. Mövlana Celaleddin Rumi hezretleri «Müellimime qovuşdum, ağlımı buraxdım ve xilas oldum. Eks halda felakete gedirdim, çünki dedikleriyle etdikleri arasında çox ferq var idi. Ağlım qebul etmirdi. Zehnimde etirazlar başlayınca felakete getdiyimi anladım, en sonunda ağlımı buraxdım ve xilas oldum» buyurur.

Kebeye çatan «Kebeye nece getmek olar?» deye soruşar? Soruşsa, ona ne deyerler?

İnsan bir gemiye ve ya başqa bir vasiteye mindikden sonra kapitana qarışmağa haqqı yoxdur. Minmeye biler. Minse, susub oturmalıdır. Yeni bizim dinimizin esası Ebu Bekr Siddiq hezretlerinin söylediyi sözdür. Hezreti Ebu Bekr ne buyurur? «Madam ki, o söyleyib, doğru söylemişdir» buyurur. Merac hadisesini eşiden müşrikler ona gelib «Qüdse ne qeder vaxta gedib gelmek olar?» deye soruşdular. «Bir ayda» buyurdu. «Onsuz da sen ağıllı adamsan, bele söyleyeceyini bilirdik» dediler. «Niye soruşdunuz?» dedi. «Amma senin efendin «Men bir anda gedib geldim» deyir, ne deyirsen?» dediler. «O söylemişse, doğrudur» buyurdu. Halbuki ağıl bir ayda gedileceyini deyir. Ağıl, hesab, kitab bunu bildirir; amma o, ağlı buraxmışdı. Ebu Bekr Siddiq hezretleri orada eger ağlıyla danışmağa davam etseydi, eshabi-kiram olmaq şerefinden mehrum qalacaqdı. Halbuki Peyğemberlerden sonra en üstün insan oldu. Niye? Bu sözünden, bu imanından, bu ixlasından ötrü…

Her mürşidi-kamilin telebelerinin arasında ağlından istifade etmeyen çox az adam olmuşdur. Kim ağlını ne qeder terk etmişse, o qeder özünü qurtara bilmişdir. Halbuki çekilen en böyük çetinlik bele bir nemete qovuşduğu halda hele ağılla yola düşmeye çalışmaqdır. Onlar daim itirib helak olmuşlar. Buna göre, insan teslimiyyeti nisbetinde seadete çatar. Eshabi-kiramın çatdığı kimi. Qovuşub aşiq olanlar en böyük rütbeye

[1] 2 >>