YETİŞ EY İMAM ZAMAN”
Nefsimizin elinden düşmüşük neçe derde.
Zalımların zülümü tuğyan edir her yerde,
Edaletin önüne çekilib qara perde,
Zülmetdedir bu cahan yetiş,ey"İmam Zaman”.
Gözümüz göre-göre min günaha batırıq.
Eqideni,imanı şan-şöhrete satırıq,
Şeytan ile dururuq şeytan ile yatırıq,
Üzür meni bu hicran yetiş,ey”İmam Zaman”.
Unudulub qiyamt yada düşmeyir daha,
Beşere olan sevgi yaradandan da baha,
Kelek gelmek isteyen kafir de var Allaha,
Namerde verme meydan yetiş,ey”İmam Zaman”.
Senin sadiq dostların yoluna hesret qalıb,
Ne böyüye,qocaya,alime hörmet qalıb,
Bir senin gelişinde bize hidayet qalıb,
Gel bize eyle ehsan yetiş,ey”İmam Zaman”.
Elsiz-ayaqsızları ayaq altda ezirik,
Yalanı göre-göre şox nahaqqa dözürük,
Bu günah deryasında qürur ile üzürük,
Alıb her yeri duman yetiş,ey”İmam Zaman”.
Bu pas atmış ruhumun bir sesini duyan yox,
Qul haqqını tanıyan yox,sayan yox,
Bu Allahsız dünyanı bir yolua qoyan yox,
Biz azıb çıxdıq yoldan yetiş,ey”İmam Zaman”.
Bu aşiq feqan edir eşit onun sedasın,
Xalid haqqın quludur o,deyişmez Xudasın,
Gel berqerar eyle edaletin binasın,
Haq nahaqqa verdi can yetiş,ey"İmam Zaman”.
