görmüş. Ateş dolu gözlerden axan göz yaşı ise atamın üzüne düşürdü. Atam ereb dilini mükemmel bilmirmiş, amma aramla danışılanda başa düşürmüş deyilenleri. Qarşısnda dayanan xedicesi yeni anam ise azerbaycan dilini bilmirdi. Belelikle bir birilerini başa düşmeyen iki insan ümumi dille sevgi dili ile danışırmışlar. Anamın süretle danışdığından atam heç ne başa düşmemiş elece gözlerine baxırmış. Başa düşseymiş bele o ele bir cennetde imiş ki, qulaqlarına gelen ince sesin ne dediyinin feriqnde bele deyilmiş. Gözlerini yumub yeniden açdığında ise ovcunda kiçik bir qırmızı el desmalı görmüşdü. Xedicesi getmişdi. Ona ise sevgisini belli edecek yaylığını qoymuşdu. Babam Abdulla onu Omana yeni bizim doğulduğumuz ve yaşayıb böyüdüyümüz ölkeye Maskata getirir. Belke burda derdine çare tapılar deye. Hekimler, loğmanlar, türkeçareler....heç bir fayda. Günün günden solmuş, ölüme her gün daha bir addım atmışdı. Tek tesellisi Xedicesinin ona hediyyesi idi. Onun da sevdiyini bilirdi. Eslinde babama deye bilermiş, amma babam Abdulla, atamı çox istediyinden ona oğlum demiş ve qızını emanet ederek Xedice de senin bacındır demişdi. Bu qeherle derdden yatağa düşen atamın yanına Nenem Ezize tek çare olaraq sonda falçı getirmişdi. Heç kimin ağlına getirmediyini falçı her kesin içinde dili ile demişdi.
- Onun derdi ne hekimlik, ne türkeçarelik ne de bizlikdir. Onun derdi sevgidir. Içinde böyütdüyü eşqi.
Her kes teecüble baxmış, amma ağıllarına bele gelmemiş ki, atamı bu hala salan kim ola biler. Babam Abdulla çox dile tutmuş ki, onun adını öyrensin atam ise demeye utanmış ve susmuşdur. Daha sonra babam Abdulla atam yatarken elinde sıxdığı yaylığı görmüş ve anlamışdı. Qarşısındakı insanın ona hörmet olaraq bu qeder müddetde susması, ona bacındır deye emanet etdiyine xeyanet etmemek üçün derdden yatağa düşdüyünü görüb hesed aparmışdı. Bu nece sevgi, bu nece ürekdir ki, göz göre- göre ölüme gedir. Atamın elinden yaylığı almış ve Xediceye getirmişdi. Anam da artıq kederden, sıxıntıdan

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>