ehvalatıdır.
Peyğember (ona Allahın salavatı ve salamı olsun) ona
öz taleyini özünün müsteqil süretde
müeyyenleşdirmesine imkan verdi. Allahın hökmü
beledir ve müselmanlar ona riayet etmeli ve onu
rehber tutmalıdırlar, çünki o, şefa ve aydınlıq getirir
ve halalla haramı izah edir.
“Sifah” (“exlaqsızlıq”) safaha (axıtmaq) felinden
töremişdir, çünki zinakar öz mayesini icaze verilen
yerde deyil, qadağan olunan yerde axıdır. Bele addım
atdıqda, kişi öz arvadını zinakarlıqdan qorumur, çünki o,
öz şehvetini qadağan olunmuş qaydada temin edir ve
icazesi olduğu qadınına heves göstermir. Bu ayeden
aydın olur ki, müselmanlar ismetini saxlamayanlarla
nikah etmemelidirler. Uca Allah buyurur: “Zinakar kişi
ancaq zinakar ve ya müşrik bir qadınla evlene biler.
Zinakar qadın da yalnız zinakar ve ya müşrik bir kişiye
ere gede biler. Möminlere ise bu, haram
edilmişdir” (Nur, 24/3).
Sonra Allah bildirir ki, er arvadını, ondan memnun
qaldığına göre, mükafatlandırmalıdır. Arvadına
hediyyeler bağışlayaraq, er onu ondan elde etdiyine
göre bexşişlerle temin edir ve buna göre de, zövcesi
ile yaxınlıq etdikden sonra, mehrin verilmesi tam
menada erin vezifesine çevrilir.
Allah bu mükafatı müeyyen olunmuş adlandırır, çünki o
– ferzdir ve insanın öz isteyi ile verdiyi ve vermeye
de bileceyi könüllü ianelere aid edilmir. Başqa bir şerhe
göre, o mükafat müeyyen olunmuş ona göre
adlandırılır ki, insanlar onun ölçüsünü özleri teyin edirler
ve bundan sonra o, mecburi olur ve azaldıla bilmez.
Eger vacib mükafatın ölçüsü teyin edildikden sonra er
öz xoşu ile mehrin ölçüsünü artırmaq isteyerse ve ya
arvad alicenablıqla mehrinin bir hissesini erine güzeşte
gederse, onlar günah işletmiş olmazlar. Quran
tefsirçilerinin çoxu bu reye terefdar olmuşlar.
Bir çoxları ele hesab edirdiler ki, bu aye İslamın
teşekkül tapmağa başladığı ilk illerde qısa müddet
erzinde icaze verilmiş müveqqeti nikahla (siğe ile)
elaqedar nazil edilmişdir ve sonra ise Peyğember (ona
Allahın

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>