" Şübhesiz ki, Allah iman getirenleri doğru yola yönelder. Kafir olanlar ise Qiyamet günü qefleten başlarının üstünü alanadek, yaxud heç bir xeyri olmayan (semeresiz) bir günün ezabı onlara gelib yetişenedek şekk-şübhede olmaqla davam edirler"
("Hecc" suresi, aye 54-55)
Günlerin biri Güneyt Bağdadı bir mecusi (müselman olan, zerdüşt) şexsin quşlara yem verdiyini görür. Ona yaxınlaşaraq deyirI" Özünü heder yere yorursan, eger bu işle savab qazanacağını güman edirsense, yanılırsan. Allaha iman getirib Onun vacib etdiklerini yerine yetirmeyince bunların sene ne bu dünyada, ne de axiretde bir faydası olacaq"
Mecusi deyir: " Qebul olunmayacağını men de bilirem. Amma Allah ne etdiyimi görüb bilmezmi?". Güneyd Bağdadi cavab verirI" Elbette, görüb biler". Mecusi deyir: " Bu mene yeter".
Bu söhbetden iki il keçir. Güneyd Bağdadi Hecc ziyaretini yerine yetirerken mecusinin Kebenin divarına sarılıb göz yaşlarını axıtdığını görür. Tevafı bitirdikden sonra ona yaxınlaşır. Mecuside onu tanıyaraq deyir:" Görürsenmi, Allah görürde, eşidirde". Mecuhi bunu deyib Kelmeyi-Şehadeti diline iqrar edir ve canı ele oradaca Allaha tapşırır.
Güneyd Bağdadi ziyareti bitirer-bitirmez qulağına bele bir seda gelir: "Ey Güneyd! Sen evimi niyyet ederek gelib ona qoşuldun, o ise Meni arzu ederek geldi ve Mene qovuşdu".
