Atacan, salam! Bu menem, senin kiçik qızın Zehra.Ey menim ümüdim, ey menim tenhalıq kölgem. Bu sene yazdığım neçenci cavabsız mektubumdu bilmirem. Belke de, yüzüncüdür. Ata, ne üçün mene cavab yazmırsan? Sonuncu defe görüşdüyümüz yadındadır? Sen cebheye yola düşürdün, men ise ağlayır, getme deyib sene yalvarırdım, ellerinden öpür, ne olar, ata, getme, deyirdim. Ele bil hemin gün hiss edirdim ki, budefeki seferin uzun çekecek. Atacan, ne üçün men terefe nezer salmırsan? And olsun Allaha! Yoruldum artıq. Senden uzaq düşmeyim qelbimi qırdı, sarsıtdı. Neçe illerdir yolunu gözleyirem. Her defe qapımız döyülende yaralı quş kimi seni görmek ümüdu ile ayaqyalın,başıaçıq qapıya qacıram. Ata! Geceler şeklini qucaqlayıb yuxuya gedirem. Kiçik qardaşem Mehdi yalnız seni şekillerden tanıyır, iyni köyneyinden alır. Anam senin barende ona çox danışıb. Anam dualarında ele hey seni anır. Senin köyneyini seccadesinin içine qoyub, her namazdan sonra onu iyleyir, göz yaşları axıdır. Ağlamaqdan artıq rengi-ruhuda saralıb atacan! Eger qayıdıb gelsen bir daha senden heş ne istemerem. Söz verirem, bir an senden ayrı düşmeyeceyem, ne desen derhal yerine yetireceyem. Senin el-ayağından öpüb bağrıma basaram. Sen Zehranın canı, qayıt gel!
Herden anama deyirem:" Anacan, hamının atası qayıdıb geldi. Bax qonşumuz qayıtdı, refiqeminde atası geldi. Bes ne üçün menim atamın seferi bu qeder uzun çekdi? Meger o, hara gedib? Axı o, bize qarşı çox mehriban idi, bizi çox isteyirdi. Her seher gelin yuxadan oyadır, üz-gözümüzden öperdi. Sefere getdiyi zaman bizsiz ona çox çetin olduğunu deyerdi. Bes ne üçün onun gelişi bu qeder uzun çekdi? Atacan! Bilirem ne üçün bu qeder qemginsen. Ne üçün gelmediyinide hiss edirem. Bizimle olduğun son günler Allaha çox müraciet eder, hey Quran oxuyar, Kerbela şehidlerini yad ederdin. Amma bil ki, sensiz her şeyin rengi birdir, her şey adidir. Ata, sene şikayetim de var. Siz gedeni çox şeyler deyişdi. Savab ve exlaqı olmayanlar söz ve menseb sahibi oldular. Meclislerde

[1] 2 >>