Sevginin acısını hele uşaq iken mahnılarda duymuşdum. O, zamanlar gülerken oxuyardım sevginin acısını. Sevgi üçün ağlayan gözler görende gülerek keçerdim. Sevgi nedirki? ona göre ağlıyırlar axı?-deye düşünerdim. Mene bu hem gülmeli hem de qeribe gelirdi. Yalnız bir refiqem oyuncağımı alarken, yada uşaqlıq eqoistliy ağladardı meni. Bezende anamın meni danlaması ve acı sözlerine üzülerdim. Uşaqlığımın cezası bu idi sadece.
Böyümek isteyirdim. “Allahım tez böyüyüm, anam kimi olum ve birde heç kim meni uşaq kimi görmesin”-deye dualar ederdim. Zaman keçdi.. Ve böyüdüm.10 il evvelki dualarım qebul olunmuşdu öz alemimde. Serbest idim belkede, sadece söz haqqım olduğu üçün özümü böyümüş sanırdım. Heyatın böyükler üçün qurduğu oyunları bilseydim belkede heç bir vaxt böyümek üçün dua etmezdim..
İller keçirdi, men ise xeyallarımı izleyirdim. Sonra birisi, mene heyat sadece xeyal ve arzulardan ibaret deyil –dedi. Reallıq deyilen bir yaşam var Seni ora devet edirem dedi. Sözleri kitablarda oxuduğum ve nenemden dinlediyim nağıllar kimi sehirli ve gözelliklerle dolu idi.
Sonra bir gün gözlerine sataşdı baxışlarım. Belkede heyatımda heç bilmeden atdığım en cesur addım idi birisinin gözüne baxmaq. Cesaretim mene her gün yeni bir hissler bexş etdi. Qorxularımı unutdum, qadağalarımı sildim. Sonra ellerimden tutub öz heyatına devet etdi. Sevincden sanki dünya tekce menim etrafımda dönürdü.Her şey indi başlayır deyirdim. Sen deme. Başlanğıc dediyim şey eslinde menim en deyerli “Uşaqlığımın son gecesi” acısının başlaması imiş !!! İşıqlı dünyamdan qaranlıqa geden bir yolun başlanğıcı imiş!!!
Sadece Sevdim-olacaqları evvelceden heç kim planlamaz. Heç kim öz heyatını siğortalamayıb. Bir gün uşaqlıq xeyallarımızı, azadlığımızı, sevdiklerimizi ve bir çox şeyi itire bilerik. Bir tek içimizdeki ümidi itirsek eger o , zaman heyatın sönmüş ulduzu adına layiq olarıq.
Yeniden ayağa qalxmaq üçün uçurumun sene ne qeder yaxın olduğunu hiss et ve güclü olduğunu aşağı düşmeden özüne sübut et.

[1] 2 >>