üçün az da olsa özü özünü idare ede bilirdi, belke de heyat bunları ona daha tez öyretdi. Seher ayılanda yerini yığmağı, paltarlarını geymeyi, defter kitabını seliqeli saxlamağı yaşıdlarından daha tez öyrendi. Hele günortalar qonşuları Züleyxanı eve yatmağa getirende, körpeni dizleri üste qoyub yatırmağı da öyrenmişdi. Yusif öyreşmişdi artıq körpeye, sanki o vaxtdan derk etmişdi ki bu körpeni Tanrı ona emanet verdib, qorumalıydı! Dizlerinin üstünde uyuyan körpeni ehtiyatla qucağına alar, balaca beşiyine uzadardı. Bezen deqiqelerle körpenin üzüne diqqetle baxardı. Züleyxa anasına ele benzeyidi ki, bezen körpeni qucağlayıb hönkür hönkür ağlayardı. Her defe yorğun halda eve dönen ata övladlarının bir birini qucağlayıb soyuq evde yatdığlarını görende üreyi parçalanırdı. Çox zaman da balalarını bağrına basıb , ağlayardı ata.

Günlerse dayanmırdı, heyat davam edirdi.... Ananın ölümünden düz 10 il keçmişdi. Yusif artıq onuncu sinifde oxuyurdu, mektebin en yaxşı oxuyanı, en yarşığlı oğlanı idi. Her gün üzerinde neçe neçe qızın nezerlerini hiss edirdi. Bu onun xoşuna gelse de fikri derslerinin yanında idi. Artıq Züleyxanın on yaşı vardı, ele indiden gözelliyi göz çıxarırdı, böyüyüb çox canlar alacağı melum idi. Belke de evin yegane qadını olduğu üçün Züleyxa vaxından evvel ağır işler görmeye başladı. Yemek bişirmeyi, paltar yumağı, ev yığışdırmağı bacarırdı artıq. Ata övladını çox sevse de her defe Züleyxanın üzüne baxanda o müdhiş günü xatırlayırdı.Hele üstelik qızın anasına heddsiz benzeyişi ataya daha bir derd idi, anası sanki bütün gözelliyini, cizgilerini qızına verib getmişdi. Bu on il erzinde yaxınların israrla evlenmesini meslehet görmelerine baxmayaraq, aile qurmadı.Cavan getmiş arvadının ondan küseceyini, ruhunun bu evi ebedi terk edeceyini düşünürdü. Amma çetin idi tekbaşına iki övlad böyütmek, hem ana hem ata olmaq cox çetin idi. Bu iller erzinde yemek bişirmeyi, ev yığışdırmağı da öyrenmişdi. Yegane tesellisi övladları idi, onları sonsuz

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 15 >>