ehtiyatsızlıqda günahladırırdılar, hetta evin içinde günlerle danışmırdılar. Maddi baxımdan da Yusifden asılı olduğu üçün çox zaman cavab da qaytara bilmirdi, susmağdan başqa elinden heç ne gelmirdi. Geceler üzünü yastığa dayayıb, ağlayardı çox zaman, üreyi boşalardı. Düzdü Hikmet arada ona pul gönderir, uşağları ile danışdırırdı, amma özü danışmırdı. Belke de Hikmet bu bir ilde onunla danışsaydı, Züleyxa bütün qürurunu ayağa atıb, yalvarar, onu burdan aparmasını isteyerdi. Amma Hikmet danışmadı! Düzdü Hikmet Züleyxanın aile qurmasını eşidende çox alınsa da, Züleyxaya haqq da verdi. Hardasa üreyinin derinliyinde haqqsız olduğunu, böyük bir günah etdiyini bilirdi. Amma daha geri dönmeye ne gücü vardı, ne de cesareti!

Düz üç ilden sonra uşağlarını da götürüb, geri qayıtdı Hikmet. Eslinde heç ne deyişmemişdi, her qoyub getdiyi kimi idi. Ele üreyinde Züleyxa olan sevgisi de olsuğu kimi qalmışdı, eksine ayrılıq daha da güclendirmişdi bu sevgini. Züleyxanın qız övladının olmasını eşidende yıxıldı sanki, Züleyxa ondan daha da uzağlaşdı!...

Züleyxanın işlediyini bilirdi, defelerle işlediyi yere getmiş, evlerine qeder teqib etmişdi. Amma bir defe ehtiyatsızlıq edib, özünü Züleyxaya göstermişdi. Onu görüb, ağladı Züleyxa, yaxına gelib, onun daha qarşısına çıxmaması üçün yalvardı Hikmete. Hikmet söz verse de, tuta bilmedi sözünü, bacarmırdı üreyi ile!...

Ona ele gelirdi ki, ömrü ele Züleyxanı teqib etmeyle keçecek... Züleyxa da her defe geri dönüb, onu teqib eden insana hesretle baxa-baxa heyatını başa vuracağdı. Belke de bele olmayacağdı. Beke de yaralar sağalacağdı, belke de unudulacağdı... Amma bunlar hamısı belke idi... Belkeler ise çox zaman gerçek olmur!!!

<< 1 ... 13 14 [15]