yerimde dayana bilmirdim.. Ferqinde olmadan bir gülümseme yayılmışdı üzüme...

- Xeyrdir, çox sevindin yeqin, dedi gülümseyerek.. - tebii ki sevindim.. senin xoşbextliyin eyni zamanda menim xoşbextliyim..dedim.. tebii ferqine vardırmamam lazım idi anladığımı, sanki başqasına aşiq olduğunu anladım kimi davranmalıydım...

- He, kimdir bu şanslı kişi? başını önüne eymesine bir mena vere bilmemişdim.. gözlerini menden saxlayırdı sanki.. sonra qaldırdı başını, boş gözlerle baxdı mene...

- Eslinde sene bunu izah etmemem lazımdı amma meni senden başqa dinleyen, anlayan dostum yoxdur! Sene içimi tökmek istedim, dedi.. bu dostluq söhbeti yaxşıca canımı sıxmağa başlamışdı artıq, amma sebr etmeliydim yene de.. - dinleyirem...

- Bizim iş yerinde Murad adı oğlan var, Ondan çox xoşlanıram.. Ne edeceyimi de bilmirem, mene kömek et.. Gözlerim qaralmağa başladı.. Yeniden o ürek ağrısıni hiss etdim sinemde.. İzah edile bilmeyecek bir ağrı idi bu.. Başmı çöle çevirdim.. Oturduğumuz cafeden sahil görünürdü.. Sahildeki bankda aşiqler otururdu, bir-birlerine sarılmış elece dayanırdılar.. Sonra iki damla yaş damladı gözlerimden.. Üzüm ateş kimi yanırdı, küreyimden soyuq terler axırdı.. Gözlerimden yaşlar süzülerken baxdım son defe sevdiyimin gözel üzüne.. O ise mene boş gözlerle baxırdı.. Yavaşca qalxıb sahile endim.. ve ağladım...

Bes siz dünyalar qeder sevdiyiniz insanla ayrıldıqdan sonra dost ola bilersiniz..?
Mence Dostluq o zaman yarana biler ki, haçan her iki terefin hissleri bir-birine ölüb.

<< 1 [2]