Xestexananın baş hekimi
amansız bir xesteliye
tutulmuşdu. Xaricde müalicesi
mümkün ola bilerdi, lakin bütün
hekim yoldaşları onun sefere
döze bilmeyeceyi mövzusunda hemfikir idi. Çaresiz bir
möcüze gözleyirdi her kes. Bu
zaman haradan xeber aldığı
bilinmeyen genc bir hekim
geldi ve onu yaxşı ede
bileceyini söyledi. Emeliyyat müveffeqiyyetle
neticelenmiş, başhekim de
narkozun tesirinden xilas
olmağa başlamışdı. Ancaq bir
atanın övladına göstere
bileceyi qayğı ve sevgiyle genc hekimin elini ovucunun
içine götürerek danışmağa
başladı; «Allah razı olsun övladım.
Sen mene narkoz vurduğunda
tesirini gösterene qeder, bir
zamanlar eynile menim de senin kimi genc bir assistent
iken etdiyim bir yaxşılıq geldi
ağılıma. Bir ana gelmişdi
xestexanaya. Doğum etmek
üzre idi. Ultrasonda uşağın iki
qıçının da şikest olduğunu görünce, onun bele
yaşamasındansa ölmesinin daha
yaxşı olacağını düşünmüşdüm.
Amma ürek atışlarını eşidikde
döze bilmedim ve doğulmasına
qerar verdim. Sağlam ehali planlaması behanesiyle bir çox
cana qıyan sistemin inadına iki
qıçı şikest olan o uşağın
yaşamasına vesile oldum. Allah
heqiqeten heç bir yaxşılığı
qarşılıqsız buraxmır balam. İnşallah mene etdiyin bu
yaxşılığın da qarşılığını
görersen.» Genc hekim yaşlı
başhekimin gözlerine ancaq bir
övladın baxa bileceyi sevgiyle
baxaraq, yene eyni şefqetle elini başhekimin elinden
yavaşca çeker. Şalvarının
paçalarını sıyıraraq dizlerinden
aşağısı protez olan iki qıçını
göstererek; Beli… Allah heç
bir yaxşılığı qarşılıqsız buraxmır; qurtardığınız o uşaq men idim!..”
deyer
