Bir gün Bakı xestexanalarının birinde olanda bir oğlanın can verdiyinin şahidi oldum.
Oğlandan xahiş etdim ki, "Eşhedü en le ilahe illellah ve eşhedü enne Mühammeden
resulallah" desin. Lakin oğlan çox ağır veziyyetde olduğundan ve eziyyet çekdiyinden deye
bilmedi. Veziyyeti ise get-gede ağırlaşırdı. Baxdım ki, oğlan demek istemir başladım yalvarmağa ki,
onsuz da ölürsen heç olmasa "Eşhedü en le ilahe illellah ve eşhedü enne Mühammeden
resulallah" de ki, belke Allah teala senin bütün günahlarını bağışlayıb seni cennete daxil etsin.
Axir ki, istediyime nail ola bildim. Oğlan çox rahat şekilde "Eşhedü en le ilahe illellah ve
eşhedü enne Mühammeden resulallah" dedikden hemen sonra dünyasını deyişdi.
Gözlerimden sevinc göz yaşları axmağa başladı. Fikirleşdim ki, Ya Rebbim!
Bir insan ölüm ayağında ve bu qeder acı çekmesine baxmayaraq nece de, rahat kelmeyi
şehadet getire bildi. Ele bu an içeri, oğlanın anası daxil oldu. Oğlunun dünyasını
deyişdiyini görüb başladı ağlamağa. Sonra birden gözü mene sataşdı.
Ve soruşdu ki, "Sen neye göre ağlayırsan?". Dedim ki, "Ay anam bu sevinc göz
yaşlarıdı, çünki sizin oğlunuz cennete getdi". Soruşdu ki, "sen hardan bilirsen?".
Dedim ki, "ölmemişden qabaq kelmeyi şehadet getirdi".
Ananın mene verdiyi cavab ise inanılmaz oldu: "Axı menim oğlum anadangelme laldı..
