axşam bir şeyin şahidi olmuşdu. Atası her gün serxoş halda eve geler, kiçik bir hadiseden evde qiyamet qoparar sonra anasını eli yorulana qeder döyerdi. O ise heç vaxt buna mane ola bilmemişdi. Yirmi iki yaşında özüne hele de bağışlaya bilmirdi bunu. Sadece evin küncüne qısılar, qorxu içinde atasının elinin enib qalxmağını seyr ederdi. Ve sadece bir ses eşiderdi: anasının ağrı içinde çıxardığı sesleri. Kim bilir belke de o günler atası anasını döyerken metbexden evvelceden aldığı bıçağı onun küreyine saplaya bilerdi. Bel ke de öldürmeyecekdi ancaq o gün anası daha az döyülmüş olacaqdı. Ancaq etmemişdi. Etmediyine göre özünden, o adın arxasındakı insandan nifret edirdi. Sadece dörd herfden ibaret Ömerden deyil.

Anasının üzünü son defe gördüyü günü ise her gün, her saat yaşayırdı. O sesi, o feryadı… Sanki qulaqlarına hekk olunmuşdu o ses. Heç vaxt ondan ayrılmayacaq, onun son nefesine qeder qulağında çınlayacaqdı anasının o gün axşam “Sene redd ol deyirem. El çek Allah eşqine el çek. Onsuzda ölürem qoy barı insan kimi ölüm” sözleri. Sonra atası bir şeyler bağırmışdı şille yumruğun beraberliyinde. Yatağında atasının qolları arasında çırpınan qadından eşitdiyi son cümle idi “Lenet olsun sene” cümlesi. O cümleden sonra anasının sesini eşide bilmemişdi.

O zaman yeddi yaşında idi. Çox şeyleri derk etmirdi, çox şeyler ona yad idi. Ve o gün gördüyünü illerle başa düşe bilmemişdi. O otaqda ne baş verdiyinin derk ede bilmemişdi.


Yerinden qorxa-qorxa qalxıb qapıya yaxınlaşıb qapını bir az aralamışdı o gün. Oğrun-oğrun valedeyinlerinin yataq otağına baxırdı. Atası soyunmuş halda ne ise edirdi. Serxoş nefesi, çetinlikle çıxırdı her qabağa-arxaya hereket edişinde. Ancaq qeribe idi anasından ses çıxmırdı. Ve ilk defe idi ki, anası sessiz qarşılıq vermişdi atasına. Çünki Ömer yeddi yaşında ancaq bu qederini derk ede bilirdi. İller sonra eslinde o gün gördüyü hadisenin ne qeder iyrenc olduğunu derk etmişdi. Yetkinlik yaşındayken tay-tuşlarından intim münasibet haqqında

<< 1 [2] 3 >>