“İnsan doğulmadan evvel heyatı, başına gelecekler, sevinci, kederi bir sözle edeceyi ve yaşayacaqları yazılırmış. Uşaq doğulduqdan sonra ilk nefesini ağlayaraq alırmış. Ağlamayan uşaq ölü olurmuş Sonra ailesi bir yere toplanıb ad seçerler. Bezen beş, bezen altı, bezende on herfden ibarek adi bir kelime taparlar. Sonra o adi bir kelimeye yerleşer insan. Onu tanıdan sadece yan-yana gelmiş herflerden ibaret söz olur. Etrafındakılar o adın arxasındakı insanın mahiyyetini derk etmeden, onun bir “insan” olduğunu derk etmeden sadece Ehmed, Kamran ve.s olaraq tanıyarlar, qebul ederler. Çünki insanlar buna adet edibler. Onlar üçün adi haldır bu. . Göz yaşları ile başlayan heyat Men ise insanların adileşdirdikleri, görmezden geldikleri o şeyin ezabını çekirem illerdir. Ömer..Ömer..Ömer…” esebi halda bir neçe defe adını teleffüz etdi. Hem de medesi bulanırcasına. Adından ve onun arxasında yerleşen et ve deriden ibaret vücudundan nifret edercesine tekrar edirdi.
“Men istemişdim sizden adımı Ömer qoyun? Axı men hansınızdan xahiş etmişdim ki, meni dünyaya getirin? Yox! Yox! Sadece dünyaya getirmekle de qalmayın bütün ömrümü cehennam ezabı çekmeye terk edin meni. Size deyirem hansınızdan istemişdim axı?” Elinde tutduğu üç yaşındayken çekilmiş anasıyla, atasıyla tek şekli idi. Esebleşdiyi vaxt şekli qabağına qoyub bütün esebini, kinini şeklin üstüne tökerdi. Belke de ele zenn edirdi ki, valideyinleri onu hiss edirler. Ancaq bir şeyden emin idi. Anası hemişe onun hiss etdiklerini hiss edir. Anası onu heç vaxt terk etmirdi. İster üsyan dolu olduğu zamanlar, isterse de sakit olduğu vaxtlarda anası hemişe oradaydı. Üreyinin en derin yerindeydi. Anasını itirdikden sonra qaranlığa qerq olan heyatında, üreyinde sadece anasının olduğu yerde işıq vardı. Heyatını davam etdirmeyinin tek sebebi iynenin ucu qeder sayılacaq işıq, belke de işıltı idi. Ancaq bu ona bes edirdi.
Atasınısa heç vaxt bağışlamamışdı. Onun yeri üreyinin en qaranlıq, en derin yerinde idi. Ağlı kesenden evlerinde her

[1] 2 3 >>