Bele neql edirler ki, günlerin bir günü Süleyman peybember öz sarayında, taxtda oturmuşdu. Xeber getirdiler ki, bir kişi tecili onu görmek isteyir. Süleyman peyğember görüşe izn verir. Bir kişi içeri daxil olub özünü Süleyman peyğemberin ayaqlarına atır, yalvarıb-yaxarır: «Ya Süleyman! Dadıma yetiş, mene kömek ol!» Hezreti Süleyman heyretle kişinin üzüne baxıb üreyinde deyir: «Bu kişi kimdir bele? Seherin gözü açılmamış menimle ne işi var? Ola bilsin, ona zülm olunmuşdur, kiminse elinden şikayetçidir. Belke de, yurdsuz, penahsız bir insandır, gelib mene sığınsın!» Gelen kişinin rengi qaçmış, gözlreri qorxudan böyüyüb, berelmişdi. Hezreti Süleyman ondan soruşdu: « De görüm sen kimsen? Ne isteyirsen? Rengin niye saralmış, gözlerin niye berelmişdir?»
İztirab çeken kişi deyir: «Ey Allahın peyğemberi! Mene kömek et, canım xeterdedir! Özün görürsen ki, ne hala düşmüşem. Men az qala sinemdeki derdden, qem-qüsseden ölem! Ne derdime qalan var, ne halıma yanan.» Süleyman peyğember kişini bir de diqqetle süzdü. Gördü ki, qorxu içindedir, az qalır üreyi yerinden qopub düşsün. « Niye bu qeder perişansan? Neden qorxursan?» – deye Süleyman peyğember soruşdu. Kişi ağlamağa başlayıb dedi: « Ey Süleyman nebi! Ezrayılı gördüm. Mene qezeb ve kinle baxdı. O baxışlar canıma lerze saldı. Ezrayılın odlu baxışlarını görenden sonra bu cür xeste ve perişan olmuşam.» Süleyman bu sözlerden teeccüblenib dedi: « Çox gözel, başa düşdüm. Amma, bir az aydın danış görüm, Ezrayıl seni nece qorxutdu? Ezrayılı harda gördün? O sene bir söz de dedimi?».
Kişi dedi: « Yox! Bir söz demedi. Men yol ile gedirdim. Birden gözüm Ezrayıla sataşdı. Olduqca qezebli idi. Gözlerini bereldib meni süzdü. Canıma ele bir qorxu saldı ki, dayanmayıb qaçmağa başladım. Birbaş bura – sizin yanınıza geldim. Mene kömek edin! Bir çare düşünün!». Hezreti Süleyman dedi:«Yaxşı, de görüm menden ne isteyirsen? Men sene nece kömek ede bilerem?» Kişi dedi: « Ey Süleyman nebi! Menim heyatım sizin elinizdedir. Men bilirem ki, bütün

[1] 2 3 >>