İnsanlığın ilk var olduğu dövrde, adamın biri şeytanı tutmağa qerar vermiş. Ancaq bunun üçün 40 il Tanrıya ibadet etmesi lazım gelmiş. Arvadıyla, dostlarıyla ve bütün dünyayla elaqesini kesmiş, özünü ibadete hesr etmiş. 40 il sonra Tanrı, ibadetinin qarşılığı olaraq ona ağızı bağlı bir şüşenin içinde şeytanı teqdim etmiş.
Artıq azadmış adam. Dünyada neler olub bitdiyini görmek, nelerin deyişdiyini öyrenmek üçün sebrsizlenirmiş. Şüşeni arvadına teslim etmiş, ona yaxşı sahib olmasını söylemiş ve çöle çıxmış.
Qadıncığaz şeytanı çox maraq edirmiş. Ve marağına meğlub olub şüşenin ağızını açmış ve…
Açar açmaz da şeytan şüşeden atılıb çıxmış ve gülmeye başlamış. "Marağına manee ola bilmedin ve erin 40 illik emeyini boşa çıxardın" deye lağ etmiş qadına. "Yox canım" demiş qadın. "Sen heç o şüşenin içinde olmadın ki". "Nece beyem?" deye qışqırmış şeytan. "Sen de gördün. Şüşeden çıxdım men!" "Heç o şüşenin içinde deyil idin, inanmıram buna. Nece kiçik şüşeye gire bilersen ki?" Başı atmış şeytanın. "Girim de gör!" demiş ve yeniden şüşenin içine girmiş. "İşde bele."
Adamın şeytanı hebs etmesi 40 ilini, qadının ise yalnız 5 deqiqesini almış. Şeytan da bele üsyan etmiş Tanrıya: "TANRIM, MADAM QADINI YARADACAQDIN, O ZAMAN MENİ NE SEBEBE YARATDIN?"
