Deyirler ki ağ gül güllerin en gözeli, en etirlisimiş. Bahar fesli onu nazenin bir xanım kimi yuxudan oyadırmış. Bir gün ağgülün budağına xallı bir kepenek qonur. Hele o vaxt ağgülün budaqlarında tikanlar yox imiş. Çünki baharın tacı her kese inanırmış. Kepenek dilini işe salıb ağ gülün sade qelbini ele alır….
- Men ala kepeneyem bütün güllerin, çiçeklerin rengi mende olsa, özümü xoşbext sanaram. Hemişe budağına qonub, etrine mest olub sene sedaqetimi bildirerem. Sexavetini menden esirgeme.
Ağgül ona inanır, ağ renginden kepeneye de pay verir. Meqsedine catdıqdan sonra kepenek ağgülü unudur. Bir müddetden sonra xırda bir arı vızıldayıb onun tikansız budağına qonur. Arı da xallı kepenek kimi şirin dilini ise salır:
- Menim yaşama ümidim bütün çiçeklerin, güllerin şiresini dadmaqdır. Eger bele olmasa men o saat ölerem. Mene rehm ele qisa ömrüme qıyma, şirenden bir az mene ver. Senin bu yaxşılığını unutmaram. Hemişe budağına qonub vızıldayaram – sedaqetimi bildirerem.
Ağ gül arının da xetrine deymir onu razi yola salır. Ancaq işi düzelen arı bir de geri dönmür. Xallı kepeneyin ve arının vefasizlığı ağgüle berk tesir edir. Özüne söz verir ki birdaha heç kime inanmayacaq , gözel budaqlarında tikanlar bitirecek. O, dediyi kimi edir. Nece olursa şeyda bülbül cemenzarda ağgüle rast gelir. Yaraşıqlı boylu – buxunlu , etirli ve ağ çiçeklerini gören kimi şeyda bülbül ona bir könülden min könüle aşiq olur. Cağırır, ağgül başını qaldırmır. Budağına qonmaq isteyir, tikanları yaxın buraxmır. Elacsız qalan şeyda bülbül ağgülün başına fırlanır ve yanıqlı üreyinden gelen mehebbet mahnıları oxuyur. Xallı kepeneyın ve arının vefasızlığını gören ağgül şeyda bülbülün mehebbetine ve sedaqetine inanmır.
Sevdalı bülbül özünü sevgilisinin qoynuna atır. Tikanlar onun eşq ile cirpınan qelbini qana boyayır. Ağgül öz amansızlığından peşman olursa da, artıq gec olur. Şeyda bülbülün mehebbeti olan al qanı ağgüle hopur. O vaxtdan çiçekleri qırmızı rengde açılır, qızılgül olur.
