Bu sene içimden,canımdan, üreyimden qoparaq son mektub... Her setiri sen qoxacaq, senin gözel gözlerine baxaraq, yazacağam bu son mektubumu...
Sene daha evvel defelerle mektublar, şeirler yazdım. Her setirinde sene olan sevdamı izah etdim. Her setirinde seni, hemişe seni yazdım.
Bezen bir çiçek oldun izah etdiyim, bezen bir quş qanadında ümidler, göz yaşı oldun bezen de... Amma hemişe menimle, menim setirlerimde oldun...
Niyemi son? Eslinde bu mektub belke sene sonuncu mektubumdur. Menim üçünse bir başlanğıc.
Acıların qucağına atacağam özümü. Tek senin yerine heç bir şey qoymayacağam... Tek senin yerin boş qalacaq...
Men mende olduğum zamanadek... Elinin tuttuğum o ilk anı düşünürem indi. Üzüm gülür, amma gözlerim doldu. Niye?
Seni gördüyüm o ilk an var haa... Önce,qelbim titriyerdi... Ne qeder sakit görünürdüm amma...
Sen sevinc ve heyecandan titriyerdin, o an anlamışdım SEN MENİM olduğunu...
O xoşbext anları, deqiqeleri belemi xatırlıyacağdıq? Her başlanğıcın bir sonu var deyerler...
Qovuşmaq serxoşluğuna öyreşmeden, ayrılığın acısı çökmüşdü üreklerimizi...
İndi meni yola saldığın o avtobusun yanındayam... Senin gözlerindeki o yalvarış indi menim gözlerimdedir...
Hele o son sarılmağımızın qoxunu duyuram bu an. Bütün heqiqetiyle...
Qollarını bedenimde hiss edirem. "Meleyim" demeyin hele de qulaqlarımdadır. Sanki bir sevda nağılıydı, ayrılıqla sona çatan ...
Ve...
Ardından gelen ezab dolu, acı dolu deqiqeler, saatlar... Günler ve aylar sensiz, mensiz.
Yalanla, dolanla bitmiş, bitirilmiş minlerle qutulara sirr kimi bağlanmış...

Bu sene son mektubumdur, sevdiyim... Qelbim atdığı müddetce gözlerim senden başqasını görmesin...
Ellerim ellerine hesret qalmış... ÜREYİM BU SON SEVDAYLA SON TAPSIN... Senden başqasını sevmek haram olsun...
Ve sevgilim, senden üç şey hemişe menimle qalsın... Sevdamızın nişanesi üzük ve xatirelerim... Ve üreyimi sıxıb, qovuran sevdan...
Bu sene son mektubumdur. Yaxşı bax özüne, sevdiyim. Möhkem geyin, soyuqlama.

[1] 2 >>