Bolum 2
Zeif bir qadın xezanda yere düşmekden qorxub, quru bir budağa sarılan yarpaq kimidir. Bir buraxsa, bir qovuşsa torpağa...kim bilir neçe çiçeyin qidası, dermanı olar. Lakin qorxusundan quru bir budaqdan aslı keçirer neçe fesli...
Benövşe gözlerini yumub, Muradın onu vurmasını gözledi. Amma Murad son anda elini saxlayıb, qezeble yumruğunu sıxdı. Ne qeder Benövşeye esebleşse de, onun oğru ola bileceyine inansa da, qıymırdı. Öz ürkek "balaca"sına nece qıya bilerdiki?. Qezeble titrerken, özünü gücle toplayıb dedi:
-Get!... Get bu evden, birde gelme!
Benövşe her şeyi açıqlamaq, heç bir günahı olmadığını demek istedi. Lakin Alagöz xanımın üzündeki qalib gülümsemesini görüb, heç neyi isbat ede bilmeyeceyini anladı. Muradın gözlerine baxdıqda, orda sevgi evezine qezeb gördü. Sanki onu qorumağa söz veren Murad o deyildi. Ümidsizce başını aşağı salıb:
-Peşman olacaqsan...-deye pıçıldayıb heyetden çıxdı.

Benövşe getdiyi anda Murad başını ellerinin arasına alıb öz-özüne pıçıldadı:
-ALLAHım men neynedim...ne etdim bele...
Alagöz xanımın bir planı 2, yox 3 insanın bedbextliyine sebeb olmuşdu. Evinden qovulan Benövşe, ailesi dağılan Murad ve her şeyi bilib, amma qorxusundan susub vicdan ezabı çeken Firuze. Kim bilir, belke 4-üncü bir cana da qıymışdı Alagöz xanım...

Benövşe ata evine teref gederken heç ne düşünmürdü. Daha doğrusu düşüne bilmirdi. 16 yaşlı bir qıza göre yaşadıqları ağır idi. Heç ağlayada bilmirdi. Hissiz, ruhsuz bir beden kimi gedirdi sadece. Atasının evine çatıb içeri girdikde, Südabe müellimenin hele de orda olduğunu gördü. Anasının ruhsuz bedeninin yanında QURAN-İ KERİMi oxuyurdu. Sakitce qulaq asdı bilmediyi dilde deyilen dualara. Sebebini bilmese de, her kelme güc verirdi sanki ona. Ne qeder vaxt bele dayandığını bilmedi, lakin atasının qezebli sesi sanki onu ayıltı:
-Gecenin bu vaxtı senin ne işin var burda?!
Benövşe gözlerini anasının neşinden ayırmadan pıçıldadı:
-Meni qovdular...
Vasif bey eşitdiyi sözden daha da qezeblenib, az

[1] 2 3 ... 17 >>