Bolum 1
Benövşe kitablarını sinesine sıxıb, başını aşağı salaraq mektebe gedirdi. Üzünde ise 30 deqiqe evvel yaşadıqlarının kederi vardı...

30 DEQİQE EVVEL:
Atası Benövşenin kitablarını götürdüyünü görüb, qaş-qabağını töküb qezeble qışqırdı:
-Arvad! Bu qızın çox gedecek mektebe? 16 yaşı var, bir istiyeni çıxmadı verim getsin.
Benövşenin anası yan otaqdan yorğun halda geldi. Neçe il idiki xeste idi. İndi de saralmış üzüne zorla gülümseme
yerleşdirib, xasiyyetini bildiyi erini şirin dili ile sakitleşdirmeye çalışdı:
-A kişi, ne olub yene? Hele uşaqdıda qız. Qoy rahat mektebe getsin senallah.
Atası:
-Bu mekteb neye lazımdı baş açmıram men. Onsuzda gedib bozbaşını bişirecek yad oğlunun evinde-deyib eliyle qapının ağzında başı aşağı dayanmış Benövşeni gösterib devam etdi:
-Bu neybeti kim alacaq heç bilmirem! Birce harasa redd olub getseydi...
Benövşenin anası qızının daha da pis olduğunu görüb, gücle addımlayıb elinden tutaraq çöle çıxartdı. Qapını arxasıyca örtüb, erinin eşitmemesi üçün pıçıltıyla dedi:
-Menim gözel qızım, sen fikir verme atana. Bilirsen, o ele danışır ancaq.
Benövşe başını qaldırmadan, "yaxşı" menasında yelledi.
Anası xestelikden gücünü itirmiş qollarını qaldırıb qızının yanağını oxşadı. Gözlerine sevinc qarışıq qürurla baxıb dedi:
-Menim gözel balam. Anan qurban olsun gözlerine. Sen oxu, heç neye fikir verme. İnşALLAH belke atanın üreyine rehm düşer, seni qoyar instut oxumağa.
Benövşe bunun heç vaxt
gerçekleşmeyecek xeyal olduğunu bilse de, anasının xetrine gülümseyib, onu berk-berk qucaqladı...

Yol gede-gede bu olanları fikirleşirdi. 11 il idiki her mektebe gedişinde bunlar yaşanırdı...her gün... Son 2 il ise atası daha da zalımlaşmışdı. Xeste anasını onu behane edib defelerle döyürdü.(müellif: Cemile Memmedli) Gözünden axan bir damla yaşı elinin tersiyle silib öz-özüne pıçıldadı:
-Sonuncu ay... Bu ayda keçsin mekteb bitecek, hemişe anamın yanında olacam.
Bu sözlerden güc almış kimi addımlarını daha da süretlendirdi. Böyük

[1] 2 3 ... 18 >>