Çoxdan vermeliyim bu sözü özüme. Heç cür alınmadı.. Ağlım razı olanda beynim etiraz eledi, beynim razı olanda ağlım... Ve iller belece keçdi.. Ta ki...
Uzun bir yalnızlığın ardından yeniden onunla birlikde idim. Eslinde heç gelmemiş birinin getdiyine inanmışdım. Bu vaxt erzinde ne yazmağa geldi elim, ne de onun haqqında danışmağa. Qayıtmasa idi belke tek adı olacaqdı “bitmişdi”
Her günün tamamında unutmadığım, başımı yastığa qoyanda tek düşündüyüm, geleceye dair bir çox planlar qurduğum idi…Milyon defe görmeyime baxmayaraq, üreyimi titreden biri idi.. Ne qeder qışqırsam, bağırsam da sevdiyim biri idi… Her defe ayrılmaq isteyende ya bir gün qarşılaşdığımızda "Düşmen" kimi deyil, "peşman" kimi baxarsaq ? deye düşündüyüm biri idi. Ve hetta Üstüne "Bu menim" yazmaq istediyim biri idi… Qısacası ona baxmaq bir möcüzeni anlatmaq kimi idi…
Ammaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa…
Bir daha adını anmayacam.. Telefondan, komputerden ve içinde sen olan bir çox şeyden sildim adını ve sene aid olanları…Adın keçen cümleleri ya eşitmezlikden geldim ya da söhbeti deyişmeye çalışdım…Senin aldığın, menim qurutduğum güllerin leçekleride imtina etdi kitablarımın arasından.. Çünki söz verdim özüme!
Belke bütün gece ağladım o gün. Ağladıqca xatırladım, xatırladıqca darıxdım, darıxdıqca bir daha bitirdim! Sehere heç bir şey qalmayacaqdı, heç ne olmamış kimi, lap ele heç ne yaşanmamış kimi! Çünki söz verdim özüme!
Sadece qelbi qırılmışlığın hissi deyildi mende, bir az xeyal qırıqlığının, bir az xatirelerin, bir az olub-keçenlerin ve seni heç tanıya bilmemeyin! Kaşki tanımasaydım seni demirem. Amma kaş tanıdığım kimi qalsaydın. Amma ne faydası? Söz verdim özüme…
Neler istemişdim, nelerden vaz keçmişdim… Amma bu son idi.. Senin üçün darıxdığım son gün, senin üçün ağladığım son gece… Seni xatırladığım son an idi.. Çünki söz verdim özüme!
Sen öz sıranı oynadın... Men ise oyunu buraxdım!
Çünki...sözzzzzzzzz verdim özüme!
