Birgün kasıb adamın biri, bir İLANLA dost olur, kasıb adamın ne vaxt başı derdde olsa, ne vaxt darda qalsa, İLANIN quyusunun yanına gelermiş, quyunun başında gözleyermiş, İLANDA quyudan çıxıb yere bir qızıl qepik qoyarmış, kasıb adamda alıb gedermiş, birgün kasıb adam xestelenir, yatağa düşür, ayağa qalxa bilmir, oğlunu yanına çaxırır, deyir oğul filan quyunun yanına get, biraz gözle, quyudan bir İLAN çıxacaq, ama qorxma dostu o İLAN, yere bir qızıl pul qoyacaq, sen o pulu al gel, ne ise, oğlan atasının dediyi kimi hemin quyunun yanına gelir, atasının dediyi kimi gözleyir, quyudan bir ilan çıxır yere bir qızıl pul qoyur, indi oğlanın ağlından şeytan girir axı, tez ağlından keçirmeye başlayır, demek ki quyunun içi qızılla doludu, men eger İLANI öldürsem bütün qızıllar menim olacaq, ne ise Oğlan yerden bir daş götürür, İLANA vurur, İLAN yaralanır, İLANIN quyruğu qopur, İLANDA can havrıyla oğlanın üstüne sıçrayır, ve oğlanı çalır, oğlan zeherlenib ölür, bu hadisenin üstünden xeyli zaman keçir, gel zaman get zaman kasıb adam sağalır ve ayağa qalxır, kasıb adam eslinde işin ne yerde olduğunu bilir, ve yene evvelki kimi İLANIN quyusunun yanına gelir, gözleyir ve hemişe olduğu kimi İLAN quyudan çıxır, kasıb adam İLANE bele bir baxır-baxır ve deyir, İLAN qardaş bizim uşaq bir sehvlik edib ve öz sehvininde cezasını çekib, ama biz dostduq, indide dost olaraq qala bilerik, ama İLAN bu teklife yanaşmır, yoox yox mende quyruq acısı, sendede övlad acısı olduqdan sonra, bizim dost qalmağımız imkansız, mümkün deyil.
