Men çox filmlere baxmışam ve demek olar ki, çoxunda xoşbext sonluqla qarşılaşmışam. Hemişe filmlere baxanda demişem kaş menim heyatım da bir film olardı...
Heyatım bir film olsa – ne olur olsun, ne keçir keçsin yene de sonda xoşbext olacaqdım...
Heyatım bir film olsa – istediyim vaxt heyatımı 1 il sonraya ala bilecekdim.
Heyatım bir film olsa – İstediyim insanları heyatımdan onlar heç vaxt olmamış kimi siler ve onlarla heç vaxt qarşılaşmazdım...
Heyatım bir film olsa - İstediyim yere istediyim vaxt gedib-gele bilerdim..
Amma bir şeyi bilirem bunlar yalnız filmlerde olur. Düzdür deyirler ki, filmin özü de bir heyatdır, amma sonu hemişe yaxşı biten bir heyat deyil.
Kaş heyat yalnız xeyallardan ibaret olardı, istediyimiz xeyallar gerçekleşer, heyatımızı istediyimiz kimi yaşayardıq. Amma bu da menim bir xeyalımdır.

Filmlerin evvelceden yazılmış bir ssenarisi var...Amma heyatın bir ssenarisi yoxdur, biz filmlerde olduğu kimi sonunu bilerek yaşamırıq heyatımızı, sonunu bilmeden yaşayırıq. Ona göre de bezen sehvler edirik, incinirik, ağlayırıq... Sonu olmayacaq bir insana bel bağlayırıq...

Men herden heyatımın sonunu ve ya başladığım bir işin sonunu bilmek isteyirem. Amma sonra fikirleşirem belke bunun sonunda xoşbext olmayacağam ve ya ümidim qırılacaq evvelceden bilmeyim daha pisdir. Ona göre de heyatımızı yaşayırıq sessiz-semirsiz...
Men hemişe ümid edirem, çünki yaşayıram ve ölene qeder de ümid edecem. Kaş heyatım bir film olsa ümid etsem ve ümidlerim gerçekleşse...
Çox vaxt filmin baş qehremanı filmin sonuna qeder yaşayır, çünki ssenarist düşünür ki, filmin temeli budur. Men de isterdim ki, tamaşaçılarım – yeni etrafımdakılar mene maraq beslesin, meni sevsin ve mene deyer versinler.

Men öz filmim de hemişe baş roldakı qadın olaraq qalmaq isteyirem, kimese boyun eymek, hansısa insanlara göre pis rolu canlandırmaq mecburiyyetinde qalmaq istemirem...
Ve men düşünürem belke de heyatım bir film olsa çox maraqsız heyat yaşayaram, tamaşaçılarım menim

[1] 2 >>