Eger bütün beşeriyyet edüvvi-canım ola,
Ürek süqut eylemez aldığı metanetden.
Ricavü-xefve mekan vermerem ger alimler
Min ilde vez edeler dehşeti-qiyametden.
Pelengler tuta dövrüm, çekinmerem esla,
Ve ya ki, ved edeler dövleti-cahanı mene.
Ki bir kese baş eyibiczimi beyan eyleyim
Eyilmerem ne ki yer, verseler semanı mene.
Yanımda ger dura cellad, elinde şemşiri,
Ölüm gücüyle mene hökm ede olum teslim.
Eyilmerem yene haşa! Ölüm nedir ki, onun
Gücüyle xalqa heqirane eyleyim tezim.
Cahanda yox ele bir qüvve baş eyim ona men,
Feqet ne güclü, zeif bir vücud var yahu!
Ki hazıram yıxılıb xaki-payine her gün
Öpüm ayağını icz ile. Kimdir o? Nedir o?
Ana, ana... O adın qarşısında bir qultek
Hemişe secdede olmaq mene fexaretdir.
Onun eliyle bela behrine yuvarlansam
Yene xeyal ederem bezmi istirahetdir.
Es, ey külek, bağır, ey behri-biaman, lepelen!
Atıl cahana sen, ey ildırım, alış, parla!
Gurulda, taqi-semavi, gurulda, çatla, dağıl!
Sen, ey Güneş, yağışın yağdır, ey bulud, ağla!
Bütün bunlar mene eser eyleyermi? Mütleqa yox. Yox.
Feqet ana... O adın qabağında,
O pak bağrına bassın meni desin lay lay
Tebessüm oynadaraq, titreyen dodağında...
Bütün vücudum eser, ruhum eyleyer pervaz,
Ucar semalara o alemi-xeyaletde.
Yatar, öler bedenim, nitqden düşer bir söz:
ANA, ANA... SENE MEN RAHİBEM İTAETDE!
Cefer Cabbarlı
