Bu axşam
yene de sensizlikden yamanca dolmuşam.
Oyuncağından bezen,
her kesden küsen uşaq kimiyem.
Hesretin bir sarmaşıq kimi sarıb içimi,
Özüm öz evimde qonaq kimiyem.
Qaçıram her şeyden,her neden
qelbimin küncüne qısılıb.
Yoxluğun sanki bir Domokl qılıncı
Başımın üstünden asılıb...
Sensizlik gözümün içine boylanıb baxır...
Bu bomboz, kimsesiz payız axşamı
Sanki semadan da intizar yağır
Yağışa hamile buludlar ötüşür-
sakitce, astaca, hey ağır-ağır
Buludlar ötüşür--
bu engin semanı doğrayır, biçir,
Menimse içimden
bir arzu, bir istek keçir
Ne ola möcüze baş vere bu axşam,
Buludun birine qoşulsam
yan alsam sen olan o yere
Başının üstünde dayansam
Qonur gözlerinin, qara telinin,
Esmer benizinin seyrine dalsam...
Sonra da çevrilib bir damla yağışa
düşsem kirpiyine
Ordan da süzülsem
bir vaxt gözünde gördüyüm göz yaşı kimi
qara xallı esmer yanağına
bir vaxtlar mene
bal dadan yalanlar söyleyen
indise belke heç adımı anmayan dodağına
Sen de bu damladan seksensen
üzünü men gelen semaya çevirsen
Bilirem,
sen de yağışı çox sevirsen..
Ne ola bir möcüze baş vere bu axşam
Ehh, deyesen daha
arzu etmeyi de yadırğamışam...
