Uzun iller keçmişdi ayrılıqdan, sonuncu defe 10 il evvel görmüşdüm onu...Uşaq vaxtdan bağlanmışdıq bir-birimize, zaman keçdikce yaşımız artır, bu bağlılıq sevgiye çevrilirdi...Gözümüzü açdıq ki, böyümüşük, geride qalıb uşaqlıq, yeni ümidler, yeni arzular, yaranmışdı...Her şey deyişmişdi, tekce sevgimiz idi, ele o boyda qalan, hele de uşaqlıq eden...Bir gün 3 yaşlı qızımı uşaqlar üçün keçirilen bayram tedbirine aparmışdım, özü üçün oynayır, diger uşaqlarla eylenirdi...Menim kimi diger valideynler de qıraqdan övladlarına baxır, ferehlenirdiler...Birden xanım valideynlerden biri “Ceyhun bura bax, söz deyirem” dedi...Qeyri-ixtiyari çönüb geriye baxdım, ele bildim meni çağırır kimse...İtirdim özümü, üreyim esdi, gücle saxladım özümü...Balaca uşaqlardan biri anasının çağırışını eşidib ona teref qaçırdı...Ceyhun adlı bir uşaq...Uşaqlıqdan sevdiyim bir insan, hansı ki, böyüyüb ayrılmışdıq...Sadece dayanıb seyr etdim, çox deyişmişdi, ancaq baxışları hele de uşaqlıqdakı kimi idi...O da evlenib, aile qurub, bir oğlu da var imiş...Menim adımı daşıyan...Özüm de bilmeden ürekden qışqırdım, üsyan edirdim sanki... “Aynur” deyib bağırmışdım...Elindeki oyuncağı yere atıb, qızım qaça-qaça , ağlayaraq mene teref gelirdi...Qışqı
rdığım söze tek qızım yox, o da reaksiya vermişdi...O da meni görmüşdü...ve bilmişdi ki, men de qızıma onun adını vermişdim...Oğlunu bağrına basıb menle qızımı seyr edirdi... Mene qürurum imkan vermemişdi, o ise ağlayaraq oğlunu götürüb getmişdi...O gün uşaqlar çox eylenmişdi, xoşbext idiler...Xoşbext olmayan ise “uşaqlıqlarının” qurbanı olan böyümüş uşaqlar idi...Heyat davam edir...Özümüzün de olmasa, uşaqlarımızın xoşbextliyi üçün...
Mzadeh Juventino
